Tjah, het leven is geen ponykamp, of toch soms niet. Want na ons bezoek aan het Dmitrios wrak (daarover later meer) gingen we naar Sparta of Sparti in het Grieks. En daar hadden we last van ongenode gasten…
Sparti… de stad van Leonidas I
Sparti, of Sparta, is een stad gelegen in het hart van de Peloponnesos in Griekenland, die bekend staat om haar rijke en heroïsche geschiedenis. In de oudheid was Sparta een van de meest krachtige stadstaten van het oude Griekenland, bekend om haar strikte militaire organisatie en onbuigzame levenswijze. Vandaar de uitdrukking ‘Spartaans’ als iets nogal basic is…
Een van de meest geroemde figuren uit de geschiedenis van Sparta is zonder twijfel koning Leonidas I. Deze legendarische heerser van Sparta wordt herinnerd om zijn buitengewone moed en leiderschap tijdens de Slag bij Thermopylae in 480 v.Chr. Thermopylae lag trouwens ook op onze reisweg en is nu de thuisbasis van een vluchtelingencentrum en een rivier met heet water, maar dat is voor een volgende keer… Volgens de overlevering leidde Leonidas een leger van 300 Spartanen (samen met enkele duizenden andere Griekse soldaten) tegen een overweldigende Perzische strijdmacht onder leiding van koning Xerxes I. Ondanks dat ze zwaar in de minderheid waren, hielden Leonidas en zijn mannen de Perzen drie dagen tegen, wat de Griekse stadstaten kostbare tijd gaf om hun verdediging op te bouwen. Hoewel Leonidas uiteindelijk het leven liet in de strijd, werd zijn moed en opoffering een symbool van weerstand en heroïsme dat tot op de dag van vandaag voortleeft. De meeste mensen kennen dit verhaal wel aangezien het verfilmd werd in de iconische film ‘300’.
We wilden weer even weg van de kust en dus besloten we Kai nabij Gytheio achter te laten, en Sparti te gaan verkennen. We parkeerden Nigel naast een school en we wandelden door het archeologisch park. Daar werden we een klein beetje teleurgesteld: er was eigenlijk minder te zien dan we verwacht hadden. De grootste ruïne, die van het amfitheater, is nog in de fase van opgraven en restauratie. Na een halfuurtje waren we rond en namen we nog een kijkje bij het standbeeld van Leonidas. Blijkbaar was dit tijdelijk een aankomst voor één of andere wedstrijd. Aangezien Sparti voor de rest een doodnormale stad is waar mensen wonen, werken en leven, besloten we een mooi plek te zoeken aan de rand van de stad.
Jammer genoeg was er een storing met onze internetverbinding en konden we niet goed zoeken naar een plek. Even voorheen had ik wel al een paar plekjes gemarkeerd dus reden we daarnaar toe.
We vonden een prachtig plekje op een onverharde parking nabij een kerkje op een heuvel omringd door olijfbomen. Het zonnetje scheen en we hadden vrij zicht op Sparti en de licht besneeuwde bergtoppen in de verte. Na wat opruimen en schoonmaken besloten we even de benen te strekken. We waren nog geen vijf minuten vertrokken of we besloten al om terug te keren: eigenlijk hadden we allebei geen zin om te wandelen. We bekeken het kerkje nog even en slenterden dan terug naar Nigel.
Onze achteloosheid afgestraft
Ik weet nog dat ik zei: “Tiens, waarom staat onze schuifdeur open?”. Het duurde een paar seconden vooraleer onze frank viel. We renden terug naar de bus en tot onze grote ontzetting troffen we een Nigel aan met een ingeslagen zijruit en heel onze inboedel op de grond… Gelukkig zaten Nalah en Siggy, onze twee katten, gewoon rustig op het bed te kijken. We moeten de dieven ook betrapt hebben want er lag een spoor van onze spullen richting de bosjes, waarlangs ze naar de straat moeten gevlucht zijn om met de auto te ontsnappen. Pfff, wat doe je op zo’n moment… We verwachtten dat alles van waarde gejat ging zijn. Toch even op de verstopplaats voor de laptops kijken, oef, die lagen er nog. Mijn portefeuille: ook nog present op z’n verstopplaats. Mijn digitale reflexcamera die ik achteloos aan de zetels had gehangen hing er ook nog. Drone: present. Deze nietsnutten waren duidelijk niet geïnteresseerd in het helen van gestolen elektronica. Te moeilijk? Te riskant? Niet winstgevend genoeg? Net toen we bijna opgelucht adem gingen halen, stelt Nikki vast dat alle tasjes gejat waren., mét haar documenten, ID-kaart en bankkaarten. Shit! Snel card-stop bellen om al haar kaarten te laten blokkeren, en haar ID-kaart als gestolen op te geven. Terwijl ze dat deed belde ik 112 om de politie te verwittigen. Gelukkig werkte het internet weer zodat ik kon opzoeken waar we juist zaten. Na twee keer proberen geraakte ik binnen in de noodcentrale en kreeg ik een dame aan de lijn die gelukkig goed Engels sprak, maar het viel niet mee om uit te leggen waar we zaten. De politie was onderweg, zei ze…
Een uur later kreeg ik een oproep van 112 met de boodschap dat de politie ons niet kon vinden en dat we zelf naar het politiekantoor van Sparti moesten gaan om aangifte te doen. We concludeerden dat de politie waarschijnlijk geen sporenonderzoek ging doen en we begonnen teneergeslagen Nigel op te ruimen en het gebroken glas weg te vegen. Pijnlijk om het zo te zien, Nigel was gewond, en er had iemand met zijn vieze tengels in ons huis gezeten. Op de koop toe bevatte het tasje dat meegenomen was nog een briefje met het handschrift van Nikki’s overleden opa, emotionele waarde dus, echt balen. We constateerden ook dat er enkele muntstukken, die we gebruikten om winkelkarretje te nemen, weg waren. Elke tasje en zakje dat ze konden vinden was ook opengemaakt, de dieven waren duidelijk enkel geïnteresseerd in cash geld – een quick win. Blijkbaar hadden ze ook hun hoofd gestoten, want de Dafalgan Codeïne, die Nikki op voorschrift krijgt tegen migraine-aanvallen, ontbrak.
Kapotbespaard
Met wat doorzichtige inpaktape op het gebroken raampje, reden we naar de politie. Nikki mocht naar binnen om haar verhaal te doen, sowieso hadden we een PV nodig om een nieuw paspoort aan te vragen bij de ambassade. Binnen en rond het politiekantoor viel op hoe slecht Griekenland er economisch nog steeds aan toe is, en hoe de politie amper middelen heeft. Binnen brandde er geen licht en waren er geen computers, alles ging met de hand. Buiten sprak ik nog met enkel agenten en ik zag dat de portabele radio die ze gebruikten een modelletje van € 15 was van Aliexpres. Ik heb er namelijk ook zo eentje (als radioamateur heb ik hier ook de nodige vergunning voor). Heel wat anders dan de politie bij ons in België en de omringende landen die vaak met een dure uitrusting rondlopen en -rijden. We wisten natuurlijk al langer dat Griekenland het niet breed heeft, dat zie je overal, maar van een EU-land verwacht je toch nog een zekere standaard, weer een mythe doorprikt.
Goed, we gingen twee weken moeten wachten op een kopie van de PV, deze moest eerst overgetypt worden en dan met postduif of zo heen en weer gestuurd worden. We dropen dus af en brachten de nacht door op een ongezellige parking van de universiteit, daar was het tenminste wél veilig. De dag erop begon ik met een wandeling door het centrum, op zoek naar iemand die me kon vertellen waar ik de lokale autoruitenboer kon vinden. Googlen naar ‘carglass’ had niet veel opgeleverd en met engelstalige termen kwamen we ook niet ver. Ik kwam van een kale reis terug: van een vriendelijke bakker kreeg ik te horen dat het een lokale feestdag was in Sparti en dat ik waarschijnlijk pas na het weekend (het was zaterdag) iemand gingen kunnen vinden, of we moesten helemaal terug naar Kalamata rijden, daar zouden we wel een bedrijf vinden. Ik kocht twee worstenbroodjes en droop af naar Nigel.
Maar, onze vrienden Alex en Leonie, een Duits koppel dat we leerden kennen op Elea beach, hadden ons ongeluk op Instagram gezien. Alex heeft Griekse ouders maar groeide op in Duitsland, waar zijn ouders een Griek restaurant uitbaten. Hij contacteerde ons en bood aan om te helpen met zoeken naar een bedrijf dat ons kon helpen. Hij spreekt Grieks en niet veel later gaf hij ons een adres aan de rand van Sparta. Een vriendelijke man wachtte ons op aan de hoek van de straat en leidde ons naar zijn ‘garage’. Aan het grote aantal gebroken autoruiten dat er opgestapeld stond wisten we dat we aan het juiste adres waren. Hij sprak een paar woorden Duits en bekeek de schade. Hij zei dat hij ons ging laten weten wanneer de nieuwe ruit binnen was en hoeveel het zou kosten, maar hij kon pas maandag naar zijn leverancier bellen. De oude gebroken ruit verwijderde hij en plaatste plasticfolie over het gat zodat we toch verder konden.
Dimitrios Scheepswrak
Na dit voorval hadden we nood aan een gevoel van veiligheid en mensen rond ons. We besloten daarom om terug te rijden naar Gytheio, waar Kai nog steeds kampeerde bij het scheepswrak waar we eerder ook waren gestopt en één nacht doorgebracht hadden. Ondertussen was Amber – met haar fiets – daar ook gearriveerd. Wij waren op de plek eerder vertrokken om naar Sparta te rijden omdat het er wat te druk was voor ons en de dieren. Met grote families en veel kleine kinderen die bijna in onze camper kwamen gekropen was het er niet zo aangenaam. Het aanspreken van de begripvolle ouders had niet veel uitgehaald en daarom hadden we andere oorden opgezocht. Gelukkig hing er bij onze wederaankomst een andere sfeer. De families met kinderen hadden plaats gemaakt voor enkele ‘chille’ types van Duitse origine en onze vaste reisbuddies. We probeerden onze zinnen te verzetten en ik maakte beelden en foto’s van het Dimitrios wrak. Een boot die sinds de jaren ’80 op het strand ligt weg te roesten met een interessante, maar onzekere geschiedenis.
De oorsprong van de “Dimitrios”
Wilde verhalen genoeg, van spookschip tot smokkelboot van sigaretten van Turkije naar Italië, waarna het schip opzettelijk op drift gebracht zou zijn door de autoriteiten of de smokkelaars zelf. Dit tweede verhaal is hetgeen wat je steevast te horen krijgt. Ik hecht meer geloof aan het verhaal van Vice-Admiraal Christos Ntounis, van de Griekse kustwacht. Al sluit het ene verhaal het andere niet uit. De Vice-Admiraal, ondertussen overleden, schreef een boek over de wrakken in Helleense wateren.
Het schip zou op 4 december 1980 aangemeerd zijn in de haven van Gytheio nadat de kapitein moest opgenomen worden in het ziekenhuis. Een daaropvolgende serie van financiële tegenslagen, motorproblemen en gekibbel met schuldeisers leidde tot het ontslag van de bemanning en het schip werd in de haven achtergelaten. In hoeverre het schip betrokken was in louche praktijken, zoals het smokkelen van sigaretten, is moeilijk te achterhalen.
In juni 1981 werd het schip als ‘onveilig’ beschouwd door slijtage aan het touw en het schip zou ook water maken. Er werd gevraagd aan de eigenaars om het schip weg te halen maar voor de rest liet men de boel, de boel. Tot uiteindelijk op 9 november 1981 Moeder Natuur besliste over het lot van de Dimitrios en het schip lossloeg tijdens een storm en op drift sloeg. Er werd een poging gedaan om het schip vast te leggen, maar niet veel later raakt het schip opnieuw op drift en strandde het uiteindelijk op het strand van Valtaki, op zo’n 5km van Gytheio. Aangezien niemand nog iets met het schip te maken wou hebben, bleef het gewoon liggen, tot op vandaag, bijna 45 jaar later.
Tijdens ons verblijf kregen we ook een stevige storm over ons heen, en de dag erop zagen we duidelijk dat de romp verder open gebeukt was door de golven. Ondanks dit, denk ik niet dat je je moet haasten om het schip nog te zien, over 10 jaar ligt het er naar alle waarschijnlijkheid nog.
Nieuw raampje
Terug naar ons minder leuk verhaal… Op dinsdag belde Alex ons om te zeggen dat de hersteller in Sparti het nieuwe raampje binnen gad gekregen. Wij pakten snel alles in om naar Sparti te rijden. We wilden zo snel mogelijk het wapperend stuk plastic vervangen zodat we het hele gebeuren achter ons konden laten.
Op een dikke twee uur was de klus geklaard. Als we wilden mochten we deze man zijn auto gebruiken terwijl hij de ruit verving maar we bleven liever ter plekke om te werken op onze laptops, dus liet hij koffie aanrukken. Toegegeven, moest Nigel een dure BMW geweest zijn dan de reparatie iets preciezer mogen zijn. Maar Nigel is geen dure BMW maar een camionette uit 2007 dus we gaan niet klagen. We zijn deze sympathieke garagist uit Sparti super dankbaar om ons zo snel te helpen. Voor € 115 (cash natuurlijk) waren we ervan af. Bij deze ook nogmaals een dikke merci naar Alex en Leonie om te helpen bij de communicatie. Zonder hen was het zeker niet gelukt op zo’n korte termijn.
Na de reparatie hebben we nog een uur de zone rond de ‘crime-scene’ afgezocht in de hoop het tasje van Nikki te vinden. We zochten in de bermen en containers, helaas zonder succes. We spraken ook een paar lokale boeren aan die ons aanvankelijk nors bekeken toen ze ons een paar keer voorbij zagen rijden. Na ons verhaal gedaan te hebben veranderde hun houding en trachtten ze te helpen. Eén van hen reed – of zo beweerde hij althans – naar de lokale zigeuners om daar verhaal te halen. De gypsies of zigeuners zouden het zonder twijfel gedaan hebben. Hij kwam zonder resultaat terug met de boodschap dat ze zeiden dat ze het niet gedaan hadden… Of dit allemaal klopt laten we natuurlijk in het midden en we hebben ook geen aanwijzing dat de daders zigeuners waren, uiteindelijk maakt het ook niets uit. Feit is wel dat alle diefstallen en inbraken op hen worden afgeschoven door de doorsnee Griek.
Tot op vandaag hebben we deze nare ervaring nog niet helemaal verteerd. We waren misschien iets te zorgeloos en achteloos geworden na zoveel landen aangedaan te hebben. Griekenland is helemaal geen onveilig land (buiten grote steden gerekend) en we lieten Nigel altijd met een gerust hart achter, op het platteland althans. De comments van deze plek op park4night getuigden al van een paar gelijkaardige verhalen. Maar die comments hadden we niet gelezen door gebrek aan internet.
Sindsdien hebben we geleerd om meer op onze hoede te zijn, altijd onze sloten aan de binnenkant vast te doen en al het waardevols te verstoppen. Jammer dat we dit gevoel van zorgeloos waarschijnlijk definitief kwijt zijn maar dit was een zeer duidelijk wake-up call over de wereld en harde realiteit waar we in leven.
Traantje weggepinkt!!
Sterk geschreven
<3
Spijtig verhaal, goed geschreven!
Ik volg.
Bedankt, Luc! Hopelijk blijft het bij die ene keer nu.