13 april 2025 – We zijn nog steeds op tocht met Tom & Anne. Na het ingetogen plekje (afgezien van de blushelikopters) in Tibi, willen we deze trend het liefst verder zetten. In de buurt van een klimgebied belanden we uiteindelijk in Onil op een area recreativa. We voelen al direct dat we hier niet goed gaan slapen, het is weekend en er zijn veel BBQ’ers. Tom & Anne hebben aan het kortste eind getrokken, want ze staan vlakbij een bank waar tot laat in de nacht jongeren lawaai zitten te maken. Achja, al bij al slapen we wel ok met onze oordopjes in, maar dit plekje is goed voor één keer. We bezoeken nog wel even een botanische tuin achter de hoek. ’t Is eens iets anders dan wat wij anders gaan bezoeken. We hadden nog wel even lol in een labyrint van cypressen, maar daarna was het tijd om verder te rijden.
We slapen wel lekker in Ibi (ja, de namen trekken hier nogal op elkaar). Op een parking van – alweer – een botanische tuin. Die is eigenlijk gesloten, maar er staat niet echt een omheining rond. Na een korte wandeling, met wandelpaden die ophielden te bestaan, dus ook een beetje avontuur, checken we samen de Grand Prix van Bahrain. De beamer van Tom was de eerste keuze, maar daar is het te licht voor. Dan maar een Macbook en een extern scherm, werkt ook prima.
Klimmen in Sella
We kamperen een nachtje in het midden van een bos in Sella. Dit is duidelijk een populair klimgebied. Ondanks dat er overal briefjes hangen dat het verboden te overnachten is, staat het bos bomvol campers en busjes. Wij waagden het er ook maar op. De morgen daarna kregen we natuurlijk bezoek van de rangers, die ons verzochten om de nacht niet meer in het bos door te brengen. Overdag was het geen probleem; ik denk dat ze schrik hadden voor bosbranden, en waarschijnlijk was hun angst ook gegrond. We respecteerden dit natuurlijk, maar we bleven nog even hangen voor wat klimactie (hehe). Het was fijn om Tom & Anne eens op de rotsen te zien klauteren. Alhoewel het best vermoeiend is om heel de tijd naar boven te kijken, zij hadden het evenwel zwaarder: Ze waagden zich aan een route van behoorlijke hoog niveau (7a), een niveau dat ze nog nooit geklommen hadden. Tom haalde uiteindelijk de top.
Je verwacht het misschien niet in deze regio, zo vlakbij toeristische trekpleisters als Alicante, Vollajoyosa, Benidorm en Calp, maar het gebergte hier is zeer ruw en bijzonder.
Na een weinig inspirerende (maar rustige plek) op een asfaltparking trekken we voor onze laatste dag met Tom & Anne naar de zee, bij Altea. We parkeren op een verlaten stuk van een urbanisatie. Er waren ooit plannen om hier iets te bouwen, maar verder dan asfalt en parkeerplaatsen zijn ze nooit gekomen. Ideaal voor ons. We claimen de enige twee platte plekken. Uit ervaring weten we al dat we hier geen problemen gaan hebben, tenzij hangjongeren die lawaai maken, maar daar blijven we gelukkig van gespaard. Veel locals denken we hier toch niet te vinden, we horen Nederlands, Engels, Duits en we zien een paar dikke patserbakken met Poolse platen passeren in de jachthaven.
De terugweg naar België
Na een gezellige avond waar menig fles Reserva sneuvelde is het van dat: Snik, snik, we nemen afscheid. Tom & Anne reizen eerst nog naar Majorca vooraleer ze naar België terugkeren. Een dikke maand nadat wij thuis zullen zijn, komen ze ook terug naar België voor een korte periode. Het is nu 20 april en we willen rond 10 mei weer in België zijn. Tijd genoeg, maar omdat het weer nu echt in volle lentemodus (of zelfs al een beetje zomermodus) is, willen we ook nog wel wat genieten van Frankrijk, en niet heel de tijd op de baan zijn.
In Peniscola pakken we nog een dagje zee mee, maken we een mooie wandeling langs het water én zien we een jong koppeltje van jetje geven in de schaduw van een rots. ’t Is een iets anders, Peniscola heeft zijn naam dus niet gestolen.
Nu we weer alleen zijn maken we van de gelegenheid gebruik om nog eens met tweetjes gezellig te tafelen. We laten ons verrassen in een dorp dat uit de richting van de toeristische routes ligt: Xerta. In het Catalaanse binnenland stappen we een doorsnee café/taverne binnen en nemen een dagmenu. We krijgen er een fles huiswijn bij en startten met carpaccio. Ik geef toe dat de foto van het hoofdgerecht er niet heel smakelijk uitziet maar het was echt verrukkelijk. Ik bestelde varkenspoot en Nikki iets dat qua naam weg had van ‘Frikandon’. Dat bleek dan uiteindelijk iets heel anders te zijn, maar o-ver-heerlijk. Nadien nog een stukje cheesecake. We betaalden uiteindelijk amper €30. Alright, hier komen we nog! Goedkoop en lekker, meer moet je ons niet zeggen. Toegegeven, de porties waren niet enorm, maar we zijn niet met honger naar buiten gekomen. En ik eet trouwens altijd twee gerechten, gezien Nikki’s kleine maag.
Overnachten doen we aan de Ebre rivier, waarvan we een paar jaar geleden de Ebre-delta reeds bezochten. Op dit punt is de rivier nog min of meer bescheiden. Er staan nog een paar campers en ik sla een praatje met een Catalaan – die verkiest ook om Engels te spreken in plaats van Spaans, gebeurt hier wel vaker. Mij best, mijn Engels is toch nog net iets beter dan mijn Spaans of Catalaans.
We volgen de Ebre nog een stuk. Rond Tarragona zullen we weer op de autostrade richting Frankrijk komen. Eerst scoren we nog een mooi plekje op een heuvel, aan een archeologische site in Tivissa. Er is massa’s plaats en het plekje staat ook op Park4night, maar uiteindelijk zal er slechts nog één camper arriveren die avond. Het gaat hier om Castellet de Banyoles, een oude nederzetting van rond de 3e eeuw voor onze jaartelling. Er staan overal informatieborden. Heel veel blijft er niet over van de nederzetting buiten wat funderingen waar je kan zien waar wat gestaan heeft. Kleine huizen, rijke huizen, het kasteel en de hoofdstraat. Het is Pompeï niet, maar zulke plekken spreken altijd wel tot de verbeelding (bij mij toch, want ik heb een zeer actieve verbeelding). Als ik mij goed herinner, zouden goederen tot hier via de rivier getransporteerd worden en dan via land richting de Middellandse zee, om de tol van Tortosa te vermijden. Enfin, interessant allemaal maar we staan hier toch vooral voor het uitzicht.
Laatste dag in Spanje
We wilden nog een dagje strand. Maar na de drukte te ervaren in Malgrat de Mar komen we daar snel van terug. We rijden terug een stukje landinwaarts en na een rustige, maar niet zo spannende overnachting op een grote, verlaten zandparking in Tordera, maken we ons klaar voor de laatste dag op Spaans grondgebied. We vinden alles wat we zoeken in #vanlife, net buiten Figueres, de laatste stad waar je nog goedkoop kan tanken (in La Jonquera wordt je altijd in ’t zak gezet). In Llers, tussen de velden, vinden we een oude (heropgebouwde?) muur en verschillende fiets- en wandelpaden. Niet veel verder ook een oude verlaten boerderij. Het landschap is plat en in de verte zie je de Pyreneeën al het einde van Spanje markeren.
Terugblik
En daarmee zit het gedeelte Spanje er weer op voor deze reis. Op het plekje in Llers blikken we samen terug op onze trip door Spanje deze winter. Was het even avontuurlijk als de eerste keer? Uiteraard niet. We hebben veel plekken van vorige jaren weergezien, dat komt waarschijnlijk ook door onze drang om toch het best mogelijke weer op te zoeken. We hebben weliswaar wél veel nieuwe plekken ontdekt in bekende gebieden door “off the beaten path” te gaan. Andere routes, op de kaart rijden en kleine of grote omwegen brachten ons op prachtige plekken die we nog niet kenden. We reisden ook vaak in groep: Heloïse en Paulius, Tom en Anne én natuurlijk Henning maakten van deze trip een heerlijke ervaring. Spanje blijft voor ons een land waar nog veel te ontdekken valt, en waar we ons ondertussen op ons gemak voelen. Het is niet even ongerept en ‘vrij’ als Griekenland en de Balkan, het is ook niet even rustig als Zweden. Maar de uitgestrektheid, de cultuur en de variatie in natuur en landschap maakt het voor ons nog steeds land nummer 1 in Europa.
Maar goed, de reis is nog niet voorbij hé! We hebben nog een tweetal weken in Frankrijk én we gaan Kai terugzien rond Perpignan. Stay tuned dus, voor nog een laatste update!
Toch weer boeiend om lezen, wanneer zelf eens gaan klimmen ?
Toch altijd verbaast dat je voor 30€ met twee een volledige maaltijd kunt eten in Spanje
In okt gaan we naar regio Murcia
Bedankt Gerd
Ha Staf, wij zijn alletwee niet zo’n grote fan van hoogtes. Er gebeuren toch wel wat accidenten in die wereld. Ik ga het houden bij het opnieuw oppikken van diepzeeduiken en het schoonmaken van een dakgoot via de ladder…
Veel plezier alvast in Murcia. Mooie streek en in die periode zal de warmte wel al dragelijk zijn.