Nikki & Gert en het dorp van de Zilveren Drol

De titel zegt het al: Tijd om weer wat kilometers te maken. In het stadje Morella vergezel ik eerst Wouter naar de dierenarts om mijn beste Spaans boven te halen: zijn hond Lucky, die wij ook kennen van vorige avonturen, heeft na de lange wandeling eerder overgegeven en wil sindsdien niet meer eten. Gelukkig is de dierenarts heel begaan en legt ze alles heel duidelijk uit (in een Spaans dat ook ik begrijp). Na een röntgenfoto mag Lucky beschikken, gastritis denken ze, maar Wouter moet weer naar de dierenarts als het niet betert binnen enkele dagen.

Na een enorm winderige nacht nemen we even afscheid van Wouter, die nog met iemand anders afgesproken heeft in de buurt van Barcelona. Wij willen graag wat zuidelijker gaan, en dus scheiden onze wegen tijdelijk. Omdat de wind is gaan liggen, en het in de bergen van Catalonië toch behoorlijk frio was, gaan we wat zon pakken aan de kust. We strijken neer in Torre de la Sal, inderdaad, de “Zouttoren”, vrij vertaald. Op Park4Night en satellietbeelden zag het eruit als het zoveelste Spaans ‘project’: een volledige aangelegde wijk met straten, verlichting, voorzieningen…maar geen gebouwen. Dat vind je hier wel vaker en het is ook ideaal om je camper te parkeren, want je doet er niemand kwaad mee (wij doen nooit iemand kwaad, maar toch). Er staan wel al wat apparementsblokken, en blijkbaar zijn ze recentelijk ook gestart met het zetten van nieuwe projecten.

Temidden van al dat bouwgeweld vecht een dorpje, Torre de la Sal, om zijn bestaan. Een beetje zoals Doel eigenlijk. Het is letterlijk één straat met authentieke huisjes aan het strand. Zo’n huisje is een droom. Maar niet die van de doorsnee projectontwikkelaar. Die wilt maar al te graag zijn bulldozer erover laten rijden om er een lelijk appartementsblok op te zetten. Goed, dat is wat we begrepen hebben van de lokale petitie. Ondertussen zou het dorpje, of de straat liever, erkend zijn als waardevol erfgoed. Enfin, een heel gedoe dat goed samengevat wordt door de zilveren drol temidden van al het bouwgeweld.

Er zijn twee parkings, en iedereen staat op één parking, want ochot, er staan enkele tractors en werkvoertuigen op de anders (dixit Park4Night). Wij zetten ons dus bij de tractor, met zicht op zee (langs de tractor kijken graag) lekker alleen. Hier zijn we dan ook enkele nachten gebleven.

Ja, oplettende lezer, Castell de Miravet hebben we inderdaad al bezocht, maar er zijn er blijbkaar twee, of meer? Na 3 dagen zee zijn we weer klaar om de beentje in de wrijven, denken we. Op een boogscheut van Torre de la Sal zitten we in de heuvel van een parque natural. We maken een korte maar pittige wandeling naar de ruïnes van dit kasteel. Op sommige momenten was het echt wel zoeken naar een pad, maar we zijn er geraakt. Volgende keer de drone niet vergeten…

Na de wandeling vertellen twee locals ons dat er enkele kilometer verderop nog een mooi Ermita is. We gaan dus even een kijkje nemen. Daar zijn vooral de jagers met hun honden druk in de weer, ik vermoed op everzwijnjacht.

En onder het moto, seize the moment, gaan we even toeristisch doen en de grotten van Sint-Jozef bezoeken. Op het moment van schrijven (het is nu 17 december nvdr) staan ze op ’tijdelijk gesloten’, we vermoeden dat de recente zondvloed daar iets mee te maken heeft…

De grotten staan namelijk half (en nu, volledig) onderwater en vormen een bijzonder lange onderwaterrivier. Het is een tikkeltje toeritisch, maar je kan ze dus per roeiboot gaan bezoeken. Het kost € 15 pp en je bent er ongeveer drie kwartier mee bezig. Op zich is het wel een correcte prijs aangezien je zelf niet hoeft te roeien. Een gids neemt telkens een groepje van 10 man mee in een boot. Er is een klein stukje dat je te voet kan doen. Het is vooral de onderwaterverlichting die het een hele beleving maakt.

Niet evident om met een smartphone deftige beelden te maken in een donkere grot terwijl je in een bewegend bootje zit, maar toch een A for effort voor de Realme GT7.

De nacht spenderen we op camperplaats, naast een vervallen gebouw waar een eenzamen rotweiller ons de hele nacht laat genieten van zijn geblaf. We nemen het hem niet kwalijk, de avond ervoor werd hij even uitgelaten en daarna hup, weer moederziel alleen zijn kot in. Het lijkt ons alvast een lieve loebas, helaas komt het in Spanje wel vaker voor dat de honden niet in huis gehouden worden… Hou dan kippen… De dag erna brengen we door op een gloednieuwe camperplaats, we zijn letterlijk de eersten op het grind. Er is water en afvoer, maar we denken dat het dorp toch net iets meer moeite zal moeten doen om in de gratie te vallen van menig Duitser met paleis op wielen. In elk geval, het is werkdag, het weer is sip, dus we trekken er ons weinig van aan.

We kamperen ook nog even tussen de palmkwekerijen en bezoeken Geldo, een anders gewoon dorp, ware het niet dat het er versierd is met prachtige muurschilderingen. Die foto’s staan nog even te wachten op de Nikon. Ook heeft de kabel van het intern scherm van mijn Macbook een serieus probleem, waardoor ik dit moet typen op onze backup-laptop, een Lenovo met Pentium Gold processor. En als de Macbook een computer is, dan is dit een patat, maar goed, beter dan geen scherm hebben. Blog typen lukt dus nog net, maar RAW foto’s bewerken op Adobe Lightroom gaat deze niet leuk vinden, al wil ik Darktable, een open source alternatief voor de dure Adobe software, wel eens een kans geven. We’ll see, die hebben jullie dus nog te goed!

We skippen dus maar meteen naar 5 december, waar we nogmaals twee nachten aan de zee staan, zij het wel op een minder gezellige parking, maar in deze regio moet je ook niet te veel verwachten.

Om het spelletje ping-pong bergen-kust (heerlijk toch dat dat hier kan) verder te zetten, rijden we richting Parc Natural de la Serra Calderona. We rijden voorbij een grote militaire basis richting de natuur. We vinden een zeer grote picknick-plaats of aréa recreativa. Jammer genoeg is het internet supertraag, en de laatste F1 race van het seizoen zit eraan te komen. Hoewel de ontvangst het probleem niet is, valt er weinig aan te doen. We rijden wat rond in de omgeving maar overal hetzelfde resultaat. Er zit dus niks anders terug dan dichter bij de bewoonde wereld een plek te gaan staan. We rijden terug langs de militaire basis en we stoppen op een parking langs de kant van de weg om op te zoeken waar we nog heen kunnen. Ik zie dat er een pad loopt tussen de cactussen en ga even kijken. Hé, een leuke plek in de bosjes, grenzend aan een groot appelsienbomenveld. Het lijkt alsof we hier niemand gaan storen, en niemand ons gaat komen storen, dus we rijden Nigel voorzichting over het pad en installeren ons daar. Hoewel we maar 100 meter van de drukke baan verwijderd zijn, zijn we praktisch onzichtbaar. We bleven hier uiteindelijk drie dagen staan. Omdat we ook helemaal ingesloten waren, vrij van wind, was het met momenten ook echt bakken buiten. Dit zal waarschijnlijk één van die speciale plekjes in ons hart worden – met gewoon goeie vibes, niks meer.

We chillen dus doorheen het weekend, we hebben ook nog wat werk te doen, en kan het ergens beter dan met je snoet in de zon?Op dit hoogtepunt sluit ik deze inhaalbeweging af. In de volgende post bezoeken we onder andere Chulilla, een nieuw hoogtepunt op onze reis. Alweer, bedankt voor het lezen en tot de volgende!