Whoops, weeral twee weken verder. Hoog tijd voor een nieuwe blogpost dus.
Voor Dubrovnik spendeerden we nog een nacht met een deel van de fietsersbende uit Split tussen de olijfbomen naast een kerkhof. Weinig glorieus maar wel gezellig, en vol muggen… De fietsers verlieten ons met de ochtend en we waren weer met z’n tweetjes.
Op 4 oktober gingen we dus naar Dubrovnik. Zo gezegd, zo gedaan. Via Park4Night vonden we een gratis parkeerplek ergens op een heuvel in een residentiële wijk. Het was zo’n 30-45 minuten wandelen van het historisch centrum en leek best veilig. We liepen richting het historisch centrum en passeerden een bakkertje om een verse Burek te kopen. Eenmaal we in de buurt kwamen van de oude stadspoort, werd het ons snel duidelijk dat het gebruik van Dubrovnik als setlocatie voor King’s Landing uit Game of Thrones het toerisme geen windeieren heeft gelegd, al kunnen we niet beoordelen hoe populair deze bestemming was vóór deze serie de wereld veroverde.
Over de koppen
We liepen de stadspoort door en werden verwelkomd door een gitarist in Middeleeuwse kledij en dito verkoper van één of ander medaillon ter voordele van een goed doel, of dat stond er toch geschreven. Enfin, de toon was gezet maar doorheen de mensenmassa zagen we dat Dubrovnik al dat volk wel verdiende.
Aan onze linkerkant zagen we de toegang tot de wandeling over de stadsmuren, voor een schamele 250 kuna (ca € 33) per persoon. Dat lieten we dus mooi aan ons voorbij gaan en we sloegen snel de kleine steegjes in om wat rust en het échte Dubrovnik te vinden. We kuierden wat door de smallere straten tussen restaurants en souvenirshops door…
Na een uurtje in het historisch centrum besloten we om het voor bekeken te houden. We wandelden terug naar Nigel en wilden naar een verlaten hotel rijden even verderop waar we met Amber hadden afgesproken. Door een verkeersinfarct namen we een foute afslag en reden we Dubrovnik echter buiten. We zetten ons even aan de kant van de weg om Amber te bellen… Hadden wij even geluk, een beetje verder was nóg een verlaten hotel, een veel groter zelfs! We reden er heen en ondanks een verdwaald ‘no motorhomes’ bordje stond er menig camper en van geparkeerd. Wat een coole plek!
De vijf hotels van Kupari
We waren aangekomen bij de ruïnes van een megaresort in Kupari. In de jaren 60 van vorige eeuw werden hier vijf hotels neergepoot die dienst deden als vakantiebestemming, vooral voor de top en elite van het Joegoslavisch leger. Hier konden 1600 gasten tegelijk logeren en er was ook nog een camping vlakbij waar nog eens 4500 vakantiegangers terecht konden. Ergens las ik nog dat het niet officieel voor het leger bedoeld was, maar dat het zo populair was dat je connecties nodig had, wilde je er je vakantie spenderen. Het leger zou zelfs achter de financiering zitten, of spendeerde er althans veel centen. Zelfs de dictator Tito himself had naar verluid een vakantievilla in Kupari.
Toen de onafhankelijkheidsoorlog in 1991 in Kroatië uitbrak, werden de hotels door het Joegoslavisch leger geplunderd en systematisch vernield, waarschijnlijk onder het mom “als wij het niet mogen hebben, jullie ook niet!”. In de jaren die erop volgden, werd quasi alles van enige waarde meegenomen en uit de muren getrokken, leidingen, wc-potten, marmeren tegels… alles is weg. Wat er nu nog overblijft is het zielloos, betonnen karkas van wat ooit een icoon was van het socialistisch regime. van Joegoslavië.
Kamperen in de ruïne
We parkeerden ons uiteindelijk tussen een overblijfsel van wat een strandbar geweest moet zijn. Hier konden onze fietsende vrienden hun tent opstellen en uit de wind blijven. In afwachting staken we alvast de tafelbarbecue aan en niet veel later arriveerden Amber, Alise en Antoine. Het werd een supergezellig avond met een paar pintjes en glaasjes wijn erbij…
De volgende ochtend verlieten de fietsers ons weer in de voormiddag want alles gaat natuurlijk trager op de fiets. We besloten om te gaan ‘urbexen’ en gebruikten onze fantasie om te visualiseren hoe dit resort eruit moet gezien hebben… Kijk even via deze link naar foto’s van voor de oorlog.
We spendeerden nog een extra nacht aan de andere kant van de baai, waar meer zon was, en toen was het tijd om Kroatië te verlaten en ons eerste niet-EU land binnen te rijden: Montenegro.