Onze eerste nacht in Kroatië was ons dus alvast goed bevallen. We besloten de kustweg, de E65, te volgen, zoals nagenoeg elke campervan of mobilhome in Kroatië. En in september zijn er veel, vooral, je raadt het nooit, Duitsers!
E65 mag dan in Belgische termen snel klinken, het is het niet. Een gewone 2-baansweg die kronkelend de rotsachtige kust volgt. Prachtige route, dat is het wel. Het wegdek is ook in goede staat, aangezien de Kroaten graag toeristen zien komen doen ze voor deze weg vast een extra ‘efforeke’.
We hielden halt aan Zavratnica. We reden een smalle weg richting kust en het laatste stuk onverhard naar een ruime parking op de stenen. Prima plek om te blijven staan, dachten we. De oude VW LT50 mobilhome die we even voorheen aan de kant zagen staan, dacht net hetzelfde en we sloegen kort een praatje met deze sympathieke, jawel, Duitsers.
Deze plek staat bekend om zijn ‘fjord’ dat vaak bezocht wordt door bootjes en toeristen te voet. Blijkbaar kwamen hier vroeger de rijken uit Praag en Wenen op vakantie. Er ligt ook een gezonken schip van de as-mogendheden uit WOII. Best wel wat historie hier, dus wandelden we naar beneden. Op een bord stond ergens stond dat je per persoon 30 kuna (ongeveer 4 €) moest betalen… We gingen wel zien, we hadden toch geen kuna.
Na een halfuurtje dalen bereikten we het water en liepen we rond de fjord. We kruisten nog wat Duiters en ontdekten dat er nog een andere ingang was vanuit het naburige dorp. Hier was wel iemand aanwezig aan de inkom. We bleven dus uit het zicht uit angst om 60 onbestaande kuna’s te moeten betalen en liepen terug naar het begin van de baai.
Na een klim van een halfuurtje stonden we terug aan Nigel en konden we aan de aperitief beginnen. Helaas werd deze even later verstoord door een man die (misschien/waarschijnlijk/deed alsof hij) parkwachter was. In gebroken Duits maakte hij ons duidelijk dat we hier niet mochten slapen. We betwijfelden ten zeerste of hier politie zou komen, maar besloten het er toch maar niet op te wagen.
Het begon stilaan te schemeren toen we vertrokken om een plekje te zoeken. Na ongeveer 15 km passeerden we een parking waar een vijftal campers stonden. Officieel mocht je er niet overnachten. Aan de overkant kon je een kleine weg richting strand nemen en dat is waar wij de nacht spendeerden, alleen en in alle rust.
Campers en campings
In Kroatië hebben ze niets liever dan te proberen je op een camping te doen overnachten. Naast de kustweg bestaan de campings veelal uit een stuk braakliggende grond met wat gras en bomen naast de drukke weg, kosten ze 25-35 € per nacht en bieden ze vrij weinig meerwaarde, als je zelfvoorzienend bent. Daarom laten wij ze liever links liggen. In het hoogseizoen wordt opgetreden tegen wildkamperen, zeker in de buurt van campings. Het is waarschijnlijk dat campinguitbaters en de lokale politie onder één hoedje spelen…
Ondertussen zat onze vriendin Amber (zie vorige post) in een stadje voor Split. We besloten dan om tot daar te rijden mits een trip naar de supermarkt in Zadar, en naar de Decathlon in de hoop een tweede stoel te scoren; Eén van onze stoelen heeft het begeven tijdens onze trip naar Italië dus hebben we een nieuwe nodig. Jammer genoeg, allemaal uitverkocht…
Tegen de late namiddag arriveerden we in Kastel Novi. We parkeerden ons op een braakliggende terrein vlak aan de waterlijn net buiten het dorp. Hier sliepen Amber en haar fietscollega’s in het achterliggende bos.
We wandelden langs het gezellig aangelegde wandeldijkje langs de strandjes richting dorp waar we Amber & co ontmoetten aan een strandbar. We dronken wat en gingen dan terug naar de parking zodat ze zich in het bos konden installeren. Daar hadden we een supergezellige avond met de internationale mix van fietsreizigers.
De volgende dag was het na een frisse duik in de zee tijd voor deze bende om verder te rijden. Sommigen gingen verder zuidwaarts, anderen richting Mostar in Bosnië. Wij besloten dat we nog wel een dagje konden blijven op deze plek.
We bezochten Kastel Novi, een heel gezellig voorstadje van Split. We kuierden wat door de straten en lunchten in twee verschillende restaurants. De reden was dat we in het eerste restaurant twee hoofdgerechten bestelden die een uur later zonder enig bijgerecht bleek te zijn. We hoopten nog snel een portie frieten bij te bestellen, maar die kwamen al helemaal niet. In het tweede restaurant aten we nog snel een lekkere pizza en daar was de bediening wél top, ondanks dat het slechtere commentaar had gekregen op Google Maps… Zo zie je maar.
We gingen terug een rustige nacht tegemoet ondanks het occasionele vliegtuig dat wat verderop opsteeg vanop de luchthaven van Split. De locals stoorden zich ook helemaal niet aan het feit dat we onze Nigel in ’t midden van dit bos hadden neergepoot.
Pelješki most
De volgende halte op ons lijstje was Dubrovnik. Deze prachtige stad werd pas echt bekend toen het in de bekende serie ‘Game of Thrones’ als decor diende voor ‘King’s Landing’. Maar daarover later meer.
Om naar het zuidelijke deel van Kroatië te rijden moet je door een stukje Bosnië-Herzegovina rijden. Het plaatsje Neum is de enige toegang tot de zee van dit land. Dit is vrij vervelend aangezien je twee keer een grens over moet binnen een afstand van 9 km. Om dit te vermijden is sinds de zomer de Peljesac Bridge geopend. Die verbindt het noorden van Kroatië met het zuidelijk schiereiland. Hierdoor moet je geen grens meer oversteken.
Aan de parking net voor de brug zagen we twee fietsers die begeleidt werden door een werkbusje met twee boze Kroaten aan boord. De twee fietsers bleken Amerikanen te zijn, ze waren vrij onder de indruk van de boze Kroaten die hen volgden en zich van geen kwaad bewust. Met hulp van een vriendelijke Kroatische vrouw die vertaalde bleek de brug verboden voor fietsers en moesten de twee werkmannen de fietsers escorteren tot ze weer veilig van de autoweg konden.
Wel goed dat we dit gezien hadden, zo konden we onze vrienden waarschuwen dat ze niet over de brug konden per fiets en dus door Bosnië moesten rijden. Wij konden gewoon verder en op het schiereiland zochten we snel een strand op om even een frisse duik te nemen.
Eenmaal het schiereiland af vonden we, na wat zoeken en geklooi op kleine weggetjes, een leuke plek aan een strandje naast de grote weg. Hier haalde ik mijn snorkelgerief boven en ontdekte een zeeduizendpoot en een trailer van een truck. Jammer genoeg is de batterij van de action cam stuk en heb ik hiervan geen beelden…
Hoe het ons in Dubrovnik verging, lees je in de volgende post!
Vindt je deze blog leuk om te lezen? Je mag hem steeds delen op social media of doorsturen naar vrienden. Hoe meer mensen hem lezen, hoe gemotiveerder wij zijn om te blijven schrijven 😉
Weer superleuk geschreven !!!