Na onze leerrijke maar vermoeiende uitstap naar Olympia (#sarcasme), was het tijd om onze innerlijke hippies terug tevreden te stellen en een paar weken te lanterfanten. Maar dat ging niet zonder slag of stoot…
Tot hiertoe hadden we tussen Igoumenitsa en Peloponnese steeds weer een nieuwe plek gezocht om de 1 à 2 dagen. We begonnen stilaan te snakken naar een mooi plekje waar we wat langer konden blijven. Dit plekje vonden we op Elea Beach. Als je deze naam laat vallen bij vanlifers die in Griekenland geweest zijn, is de kans groot dat ze weten waarover je het hebt. Het is een strand met aanpalend bos dat min of meer drie kilometer langs de kust loopt. Officieel is het een beschermd gebied en krijgt Griekenland centjes van de EU om het te onderhouden. Het strand is een belangrijke broedplaats voor schildpadden en er wordt gevraagd je ’s nachts niet op het strand te begeven. Natuurliefhebbers en reizigers markeren de plekken waar eieren begraven liggen met stenen en stokjes, zodat ze niet vertrappeld worden…
In het gebied staan tientallen, misschien wel 100 campers, busjes, mobil homes en expedition trucks geparkeerd, in het bos en op de vlakte tussen duinen en bomen. In de zomer zou het aantal oplopen tot wel 3000, althans zo zei men ons, en dan vinden zelfs de Griekse autoriteiten het wel welletjes. Best vermijden tijdens het hoogseizoen dus.
Maar, nu tijdens het laagseizoen, geen probleem. Iedereen heeft voldoende plaats. Er zijn waterpunten en vuilbakken voorhanden en het viel ons op hoe proper deze plaats is. Het lijkt erop dat iedereen zijn verantwoordelijkheid neemt en de plek aangenaam houdt voor iedereen. We bleven hier een kleine week wachten op Kai & Amber en bleven daarna nog een week. Sommige mensen blijven hier gewoon een hele winter, het klimaat zou hier het beste zijn…
Ook wij beleefden hier een leuke tijd, met wat wandelingen tussendoor, gezellig kampvuurtjes en vooral veel ‘je amuseren met niks’… Naast Amber & Kai en onze Nederlandse vrienden in de mooie VW ontmoetten we nog een fijn Zwitser koppel in nóg een VW, met de leuke naam ‘Moupi’.
Toen we uiteindelijk na twee weken Elea wilden verlaten wou het strand ons niet loslaten. Hoewel we al een keer naar de winkel gereden waren, groef onze Nigel zich deze keer onverzettelijk vast in het zand. Gelukkig is hulp nooit ver weg op dit strand, en samen met wat ramptoeristen probeerden we ons uit te graven. Met de ophanging in het zand, krikten we elke kant tot 3 keer toe op om er stenen en stalen ramps onder te leggen om zo op eigen kracht uit het zand te geraken. Het lukte bijna, maar uiteindelijk kwam een Frans koppel, dat op het punt stond om naar Latijns-Amerika te vertrekken, ons helpen met een oude Toyota Landcruiser. Dit ding maakte zijn reputatie waar en gaf Nigel de finale ruk om eindelijk uit de ondertussen, diepe put te komen… Al een geluk was het goed weer en moesten we nergens zijn. Ik kan je verzekeren dat we die nacht goed geslapen hebben!
Naar de kwallenbaai
Toen we uiteindelijk uit het zand geraakt waren, zetten we koers naar het zuiden. Van andere reizigers hadden we veel tips gekregen en een van de dingen die ons wel aanstond was Voidokilia Beach. Aangezien dit een vrij moeilijke naam is om te onthouden doopten we het ‘kwallenbaai’, je ziet hieronder wel waarom. Op weg daarheen kwamen we nog een mooi watervogelgebied tegen en kon ik vanop een afstand een paar mooie flamingo’s vastleggen. Helaas is mijn telelens van 200mm niet geschikt voor het betere vogelwerk.
Het fort bij de baai van Voidokilia
Met nog een trauma van Nigel die zichzelf ingroef namen we geen risico en parkeerden ons bij Kai een paar km van kwallenbaai, naast een grindweg op 20 meter van een lagune: Paralia Chrisi Ammos. Vandaar konden we een heuvel op waarop de overblijfselen van een oud fort stonden. Daar hadden we een prachtig zicht op kwallenbaai.
Het fort werd oorspronkelijk gebouwd door de Franken in de 13e eeuw en werd later uitgebreid door de Ottomanen in de 15e eeuw. Het diende als een strategische verdedigingspost in een gebied dat vaak betrokken was bij militaire conflicten en invasies gedurende de middeleeuwen en de vroegmoderne tijd. Bij aankomst wisten we niet of het veilig was door de poort te wandelen, maar kom, het stond hier al zolang, het zou nog wel even blijven staan.
Van op het fort hadden we een mooi uitzicht op de befaamde baai met zijn typerende vorm. Dit zorgde voor mooie beelden, zowel met de klassieke Nikon als de drone…
Welke van de twee vinden jullie het meest geslaagd? Ik kan zelf niet kiezen…
Het avontuurtje was hierna nog niet afgelopen. Want afgedaald langs de andere kant kwamen we nog de grot van Nestor tegen: Deze grot is omgeven door mythen en legenden uit de Griekse mythologie, waarbij wordt beweerd dat het de schuilplaats was van koning Nestor, de wijze heerser van Pylos die een belangrijke rol speelde in het epische gedicht ‘Ilias’ van Homerus.
Volgens de legende gebruikte Nestor de grot om zijn vee te beschermen en verbergen, terwijl het ook diende als een opslagruimte voor landbouwproducten. Hoewel er geen archeologische vondsten zijn gedaan die de mythische connectie met koning Nestor bevestigen, draagt de grot nog steeds de naam en blijft het een intrigerende plek voor zowel lokale bewoners als toeristen.
De grot zelf is niet zo groot of spectaculair maar moet het hebben van zijn legendes en mythen. Je kan er binnengaan maar er valt weinig te beleven…
Volgende keer zetten we onze tocht rond Peloponnese verder. Dankjewel alweer voor het lezen!