7 februari – Na een leuke avond bijpraten in Kai’s camper – waarvan hij het interieur liet re-vampen in Marokko – nemen we de volgende dag afscheid. De volgende halte bevindt zich boven Marbella in de bergen omdat we een secundaire route willen rijden. De kustweg wordt namelijk erg druk vanaf daar tot aan Algericas, een belangrijke havenstad. We vinden via Park4Night een idyllische plek tussen de naaldbomen net boven het al even idyllische dorpje Ojén.
Daar ontmoetten we Anne haar ouders, ook onderweg in hun mobilhome. Tom is helaas ziek, en Anne wil natuurlijk wat bijpraten met haar ouders, dus wij trekken er met z’n drieën op uit voor een stevige wandeling. We hebben weer geluk want er vindt op dat moment ook een trail run plaats (van maar liefst 42km!) op het steile pad naar het dorpje Ojén. Wij moeten naar beneden, en een paar honderd deelnemers moeten naar boven. Gelukkig, omdat het zo steil is, doet iedereen het rustig aan en vindt niemand het erg dat we ze moeten kruisen. Het duurt wel erg lang eer we beneden zijn omdat we steeds de stijgers voorrang geven, maar goed, we hebben tijd.
Na het lange pad naar het dal komen we uiteindelijk in het park van Ojén uit. Daar ontdekken we dat het wildgebied, waarlangs we terug wilden gaan, volledig omheind en ontoegankelijk is voor ons. Een beetje verder zien we ook waarom.
Na een behoorlijke omweg over de gewone weg, komen we terug bij ‘ons kamp’ aan, met iets van een 12km in de beentjes kunnen we de rest van de dag van heerlijk weer genieten.
De zee met ons tweetjes (viertjes)
Aangezien Tom nog steeds serieus lijdt onder een stevig geval van manflu en Anne nog wat tijd met haar ouders wil spenderen, vooraleer zij terugkeren naar Nederland, splitsen onze wegen even. Wij gaan naar een plekje aan de zee dat Kai ons aangeraden heeft. Volgens de commentaren op Park4Night zou het er krioelen van de politie die dikke boetes geeft voor het illegaal overnachten. Volgens Kai is er niets van aan en heeft hij er twee weken gestaan zonder problemen. Dus, omdat we Kai ondertussen meer vertrouwen dan Park4Night rijden we door een afgesloten Urbanicacion (je weet wel, zo’n omheind dorp voor rijke buitenlanders) naar het strand. Aangezien gewone politie in principe niet patrouilleert in dergelijke omheinde gemeenschappen (ze hebben hun eigen security), voelden we ons wel op ons gemak. Toen we na een lange, trage rit over 100 verkeersdrempels het strand bereikten, begrepen we de commentaren op p4n: het strand stond afgeladen vol met lokale mobilhomes en vans die het weekend daar graag spenderen. Ze houden het plekje liever voor zichzelf en laten daarom valse recensies achter op p4n. Er stond trouwens nergens dat overnachten niet mocht…
Gelukkig is het zondagavond en tegen een uur of zes zijn alle Spanjaarden met de noorderzon verdwenen. We blijven uiteindelijk twee nachten staan en niemand kwam ons storen… Heerlijk om weer eens met het geluid van de golven op de achtergrond te slapen.
Meer volk!
Vanuit San Roque rijden we een heel stukje voorbij Algeciras, een – in onze ogen – lelijke havenstad die steeds naar de raffinaderij ruikt. Eens we uit Algericas rijden begint de slingerige, prachtige weg doorheen het ongerepte landschap richting Tarifa. Daar hebben we afgesproken met Heloïse, Paulius én Henning. Paulius, een Litouwse kerel, en Heloïse, een Franse dame, leerden we vorig jaar ook in Spanje kennen op een strand dankzij Heloïse’s onstuimige hond, Oslo. Zij vonden een mooie plek op een heuvel, ver weg van de drukke stranden vol (kite)surfers waar we drie nachten blijven staan. En ook Henning, onze Duitse vriend die we al verschillende kerel terugzagen in Spanje en Duitsland, kwam naar deze plek. Tijd om de drone eens boven te halen…
Na deze mooie plek, neemt Henning ons mee naar een andere heuvel, waar hij vaak vertoeft, en waar we nog eens drie nachten blijven staan, terwijl Heloïse en Paulius al een stukje verder rijden.
Roche
Uiteraard geen bezoek aan het zuiden van Spanje zonder een bezoek aan Roche. De zanderige parking waar we in 2021 op strandden en een maand bleven plakken. Toeval of niet, maar Paulius heeft even diepe gevoelens voor deze plek als wij. Ook hij ontmoette hier fijne mensen op zijn tocht. De bedoeling is dat we Steffi hier treffen, maar dat zal nog even duren. Ondertussen zijn Tom en Anne ook weer van de partij en is het konvooi weer compleet. Ondertussen zijn we met vijf voertuigen: Wijzelf, Heloïse, Paulius, Tom & Anne en Henning. We blijven een paar nachten op de parking in Roche staan vooraleer we weer verder trekken. We splitten even op: Tom & Anne hebben een surfcursus geboek in Tarifa, Heloïse en Paulius willen graag even Sevilla induiken en wij gaan samen met Henning een nachtje op Chris zijn land staan. Jep, weer een naam. Chris, een Duitser – hoe kan het ook anders – heeft een stukje land gekocht in de buurt van Vejer de la Frontera. Sinds 2021 zien we dat stukje evolueren. Deze keer help ik hem met de laatste sandwichpanelen tegen zijn zelfgebouwde huis te vijzen. Nu kan hij het officieel een huis noemen…
Na dit intermezzo is het tijd om het kompas richting Portugal te volgen. We spenderen eerst nog twee nachten aan het vogelbroedgebied waar we vorig jaar ook even halt hielden, vooraleer we Paulius & Heloïse vervoegen bij Aznalcóllar. Daar hebben we een heerlijk plek bij een embalse gevonden. Een plek waar we uiteindelijk ook weer drie nachten blijven staan.
Ik denk niet dat er een betere plek kon zijn om Nikki’s verjaardag te vieren dan deze. Hoe dat verlopen is, lezen jullie in de volgende! #cliffhanger…
Heerlijk lezen! Super om jullie van zo dichtbij te volgen! As ever, prachtige foto’ s. ❤️
Dankjewel! We doen ons best 😉
Wat een prachtige foto’s en fantastisch verhaal, en natuurlijk de paardjes🥰 ben benieuwd of er 1 mee naar huis komt 🤣😉
Boeiend om lezen, geniet van de vrijheid en de natuur
Merci Staf! Het weer is de afgelopen weken wat minder geweest, dat zal je wel lezen in de volgende blogpost. Maar vanaf begin volgende week zou het weer mooi zonnig moeten zijn, zoals we gewend zijn van deze regio… 🙂