Op schok met oude bekenden

We zijn ondertussen weer een maand verder en ik heb weer véél te vertellen. We hebben nu een doel: we gaan Marc & Inez bezoeken in de buurt van Cartagena, daar zijn ze al even bezig met een huis te bouwen op een mooi stuk grond, dichtbij de kust. We blijven de kleinere wegen kiezen, en onderweg maken we verschillende mooie wandelingen. Wie precies wil weten waar we uitgehangen hebben, kan altijd terecht op onze Polarsteps account.

Eerst een paar beelden van onderweg, plekken waar we voorbij reden of waar het mooi vertoeven was, zonder dat daar verder spannende dingen gebeurd zijn…

Bij Marc & Inez

Marc & Inez bezochten we vorig jaar in hun tijdelijke woning in een Urbanización. Ondertussen is hun prachtige villa in authentieke, doch moderne stijl in de buurt van Cartagena zo goed als af en mochten we eens een kijkje gaan nemen. Ze namen ons mee naar een plaatselijke restaurant aan de zee en trakteerden ons op een heerlijke lunch. Nadien praatten we nog tot laat in de avond bij.

We gaan er zeker nog eens langs, om te zien hoe het eruit ziet als echt alles af is. Geen slecht idee, zo’n huis in Zuid-Spanje… Bedankt Marc & Inez voor de hartelijke ontvangst!

We kunnen er niet om heen wanneer we Murcia op weg naar Almería passeren: dan willen we altijd een stukje van de Tabernas woestijn zien. Ondertussen weten we dat deze woestijn zich verder uitstrekt dan enkel Tabernas zelf. Deze keer rijden we de AL-3407 bergafwaarts. Wat een prachtige uitzichten! Uiteindelijk parkeren we naast de weg voor de nacht. Er is meer dan genoeg plaats en er is amper verkeer. Hoe we deze weg vonden? Via onze Michelinkaarten: de met groen aangeduide routes zijn panoramische wegen en Michelin liegt er vaak niet om, deze wegen zijn stuk voor stuk de moeite! Voor ons vertrek kochten we gedetailleerde kaarten van Spanje en Portugal, dat is toch leuker dan gewoon de GPS volgen.

Het was de bedoeling dat Tom, mijn beste vriend uit Antwerpen, en zijn vriendin Anne ons gingen vervoegen, om samen mijn verjaardag te vieren de dag erop – op 3 februari. Dikke pech, want ze reden een lekke band. Gelukkig werden ze vrij snel geholpen, maar die nieuwe band installeren zou nog tot de dag erna duren… Er zat dus niets anders op dan de apero alleen te starten, met een uitzicht dat moeilijk te overtreffen valt.

Je merkt het aan de foto’s, maar het weer wordt langszaam beter. Waar we vorige week nog met de verwarming aan binnen zaten, kunnen we nu overdag buiten van de zon genieten. Het is begin februari, en we hebben al slechtere winters meegemaakt in Spanje.

3 februari, mijn verjaardag, en Tom staat te wachten op zijn nieuwe voorbanden. We hebben dus nog even tijd voor een tussenstop: de archeologische site Los Millares. Jammer genoeg is de boel gesloten, ware het niet dat er net een parkwachter rondloopt en ik dolgraag mijn Duolingo-Spaans wil uitproberen. Alles, maar alles wordt beter in Spanje wanneer je een mondje Spaans (probeert) te spreken. Dus, ondanks dat het eigenlijk gesloten is, laat hij ons toch binnen en hebben we het hele park voor ons alleen. En of het de moeite was, hier leefde blijkbaar een beschaving van 3000 v. Chr. tot 2000 v. Chr. met op het hoogtepunt 1000 inwoners. Deze nederzetting heeft dus 1000 (!) jaar bestaan. Wie meer wil weten, kan natuurlijk hier terecht.

Het meest interessante vond ik de reproductie van een stukje van de nederzetting. Dit geeft een mooi beeld van hoe zo een oude stad eruit moet hebben gezien.

Jammer genoeg stond het weer die dag niet aan onze zijde en er waaide best een guur windje. Gelukkig was Tom’s band intussen vervangen en konden we elkaar dus tegemoet rijden om samen m’n verjaardag te vieren. Omdat we al zo vaak de bekende weg langs de kust gereden hebben, wilden we graag op de hoogte van Tabernas blijven, en namen dus secundaire wegen, met de bergen tussen ons en de zee. Het maakt het er niet sneller op, maar wat een prachtige route reden we tussen Almería (waar we inkopen deden) en Motril, de A348, volledig in groen gemarkeerd op de Michelinkaarten. Om op de plek te geraken waar we afspraken, reden we nog een achttal kilomoter off-road. Achteraf bleek er natuurlijk een betere weg te zijn, en de plek van afspraak veel te modderig. We kozen, gezien het natte weer, dan maar eieren voor ons geld en parkeerden op een geasfalteerde parking. Dankzij onze draaistoelen kunnen we nu ook comfortabel met z’n vieren binnen zitten… Er was natuurlijk chocoladetaart en cava: en zo vierden we dus mijn verjaardag.

We rijden dus samen verder in de richting van Málaga. Het weer wordt gelukkig een pak beter en we kunnen overdag buiten genieten van het zonnetje.

In Nerja komt Kai ons tegemoet. Wie onze verhalen al even volgt weet ondertussen dat nadat we Kai leerden kennen in Roche (onthoud de naam) in 2021, we in de winter van 2022-2023 samen naar Griekenland reisden en we hem ook terugzagen op onze trip door Frankrijk in de lente van 2023. Na 3 maanden Marokko was hij op weg naar zijn thuisbasis in Perpignan om het huwelijk van zijn broer bij te wonen. Meer dan één nacht zat er, gezien zijn tijdsdruk, dus niet in maar het was fijn om hem terug te zien. We hopen op onze terugweg nog even halt te kunnen houden in Perpignan om wat meer tijd met hem door te brengen.

Vooraleer Kai arriveerde op een – alweer – niet zo’n mooie parking, wandelden we nog even naar een nabijgelegen strand. Enkel te voet te bereiken en we moesten daardoor echt wel door de rimboe. Op een gegeven moment was het pad zo begroeid dat we door een tunnel in de bamboe moesten kruipen… Zo te zien woonden er ook weer hippies in de grotten in de rotsen en op het strand zelf (in Nerja zagen we dit fenomeen wel al vaker, nvdr). Het stand was prachtig, tot er plots een pinguïnachtige vogel kwam aandobberen en bijna verzoop toen de rotsen hem op het strand wierpen. Het was duidelijk dat deze vogel hulp nodig had en we namen hem mee in een handdoek. Volgens ChatGPT ging het om een alk, een jong beestje.

Niemand van ons kent ook maar één fluit van vogels dus we probeerden ons boerenverstand te gebruiken en schotelden hem verse sardienen en water voor. We hielden hem in een donkere doos met een handdoek erover om de stress te minimaliseren. We probeerden ook verschillende vogelopvangcentra te bellen maar de taalbarrière was een groot probleem, ze adviseerden ons om de Guardia Civil op 112 te bellen. Daar namen ze de zaak aanvankelijk heel serieus (ze stelden veel vragen over de vogelsoort, de staat van het beest, grootte etc) en zouden iemand sturen. De alk is namelijk een bedreigde soort en zou in deze regio niet mogen voorkomen. Helaas hebben we niemand gezien en toen de man van de noodcentrale terugbelde, zo’n 2 uur later, had het beestje de geest gegeven. Dit was natuurlijk een somber einde van onze ‘reddingsoperatie’. We troostten ons met de gedachte dat de kansen van het dier waarschijnlijk al klein waren en zonder onze interventie hadden de meeuwen hem waarschijnlijk levend opgevreten. Kai en Anne begroeven hem, en dat was het einde van Jean-Claude. Uiteraard werd er die avond de nodige wijn geschonken om het voorval te vergeten…

Het is een trieste noot om op te eindigen, maar ik heb het gevoel dat deze editie al behoorlijk lang wordt. Dus we houden onze andere oude bekende voor de volgende keer! Laat je in de reacties hieronder zeker horen, en tot de volgende keer!