Langs de Via Verde del Baix Ebre y la Terra Alta

In België kennen we het concept van een oude spoorlijn omtoveren in een fietspad. Een Via Verde zou in de Vlaamse volksmond dan ook ‘den ijzeren weg’ genoemd kunnen worden. Althans, ik denk dat ik het woord ken van mijn grootvader zaliger (in het Antwerps: den aajzere weg), en als fervent wielertoerist had hij deze Via Verde beslist geweldig gevonden hebben. Zelf fietste ik zelf vaak over de oude spoorweg naar school, maar die route was bijlange zo mooi niet als wat we hier te zien kregen.

Het is Wouter die ons meeneemt in de Muntanyes de Prades, om ons daar het nakijken te geven op zijn blitse elektrische mountainbike. Gelukkig was er ook zonder fiets genoeg te beleven…

Vooraleer we effectief aan de Via Verde zelf komen, rijden we eerst een berg op, het is een stevige klim met talloze haarspeldbochten. We rijden richting de restanten van een oud dorpje ‘La Mussara’. Op de piek van de berg, ongeveer 1000 meter hoger, staat een groot antennepark waar je goed zicht hebt over de ganse omgeving, echt spectaculair.

Uiteraard, gewapend met de smartphone én de DSLR, worden er enkele foto’s genomen. Die smartphone doet het toch verdomd goed, ook al vind ik het resultaat soms iets té dramatisch en Instagrammable.

Enkele kilometers verderop vinden we onze slaapplaats. Er zijn hier tal van mogelijkheden en plekjes om je camper neer te pleuren, maar internet is schaars. Raar met die antennes in de buurt, zou je denken… Maar je moet dus wel zicht hebben op die antennes, of je kan het vergeten.

Waarom we hier staan: Er is een wandeling naar een gorge of kloof. Na enkele meetings in de ochtend gaan we samen met Wouter rond halfelf op pad. Het is best koud! We hebben onze winterjassen aangedaan, ’t is te zeggen, ik heb mijn vintage Puma jas uit de jaren ’90 aan – ’toen mokten ze nog kwalitaajt’.

De kloof zelf is behoorlijk uit de kluiten gewassen, toch wel 30 meter diep. Je moet dus wel opletten als je bovenaan de kloof loopt, langs het pad dat je naar beneden leidt. Die les heeft een zeer onfortuinlijk everzwijn gemist… Die lag er al even en dat hebben we geroken.

In de kloof zelf bleek er ook nog een grot te zijn en best wel diep, we werden echt verwend.

Toen we terug wandelden, stond het zonnetje al wat hoger aan de hemel en konden de jassen snel uit. Op een paar honderd meter van onze campers bevindt zich La Mussara, of wat ervan over blijft. Het dorpje dateert al van in het bronzen tijdperk maar werd rond 1960 officieel als verlaten beschouwd, mede door de industrialisering en het harde klimaat. Vandaag blijven enkel nog een gestutte kerktoren en enkele gebouwen getuige van de plek. Ook best een winderig gat, maar het uitzicht is ook hier fenomenaal. Ik had enkel de smartphone bij op wandeling. Die deze keer niet overdreef in nabewerking…

De volgende halte is Miravet. Dit historisch stadje ligt naast de river Ebro, één van de belangrijkste rivieren van Catalonië, en misschien wel Spanje. De wandeling naar het kasteel, aan de kant van de rivier, is best bijzonder en trekt in het hoogseizoen veel toeristen. Gelukkig is het deze tijd van het jaar bijzonder kalm.

En dan nog even gespeeld met de tilt-shift functie van de smarthphone, als je die juist gebruikt krijg je een leuk miniatuureffect. Niet helemaal hetzelfde effect als met een echte tilt-shift lens, maar die zijn heel duur én complex…

En dan is het tijd om even terug te rijden, naar Móra d’Ebre, hier stopten we vorig jaar ook al eens, maar we moeten de was stilaan doen. We vinden een prima wassalon (de prijs was standaard, en alles was proper en droog, wat wil je nog meer) en gaan even door het stadje wandelen terwijl we wachten. We vinden alweer een prachtige muurschildering.

En nu is het echt tijd voor de Via Verde. Samen met Wouter parkeren we ons aan het station van Xerta, in dit dorp hebben we het begin van het jaar ook gestaan en zijn we zelfs heerlijk gaan eten in een lokaal barretje. Eigenlijk wilden we wat verderop in de bergen gaan staan, maar daar is de mobiele ontvangst vrijwel onbestaande, en we moeten natuurlijk ook nog werken. Terwijl Wouter aan een rit begonnen is met zijn MTB, klappen wij de laptops open. Tot we plots bericht krijgen van Wouter, heeft ie daar toch wel ergens Wi-Fi gevonden zekers, aan het oude station van Pinell de Brai is een (gesloten) restaurant, met Wi-Fi, en het wachtwoord hangt op de deur. Wij dus rap naar daar, met de auto (of bus) is maar een kwartiertje rijden. We zetten ons strategisch in de buurt van de Wi-Fi. Wel vreemd dat ze hier internet hebben, al snel blijkt het Starlink te zijn, en draait heel het restaurant op zonnepanelen en een (zeer amateuristisch gemonteerde) lithium batterij. Een ware schande, er liggen her en der gebruikte en kapotte lood- en lithiumbatterijen. Op deze manier zal het zeker niet de laatste set zijn… Ook de lege zakken houtskool slingeren her en der rond het restaurant. Het ziet er best symptathiek uit, maar het gebrek aan respect voor de mooie natuur doet toch de wenkbrauwen fronsen.

Enfin, genoeg over het gebrek aan veiligheid – heel de contraptie staat ver genoeg van onze campers… We gaan een stukje wandelen over de Via Verde, door enkele van de tunnels. Heel mooi, maar we denken dat dit toch iets is om met de fiets te doen. En in Antwerpen hebben we onze eigen voetgangerstunnel.

’s Avonds maakt Nikki croquettas, gefrituurde ansjovis en andere lekker hapjes die we samen met Wouter verorberen.

In het laat worden we nog vergezeld van twee meisjes die komen kamperen in hun Skoda. Toch frisjes in zo’n auto zonder isolatie of verwarming, en dat vonden zij ’s morgens ook. We slaan we nog een praatje met hen, vooraleer we verder rijden naar de volgende halte. We vertellen over onze plannen om het noorden van Spanje te ontdekken, net zoals de Spaanse dames waar ik op een Antwerps terras nog mee discussieerde voor ons vertrek, verklaren ze ons zot. Misschien moeten we dan toch maar onze route herzien. Waar de bergwegen ons daarna naartoe gebracht hebben, dat lees je in deel 2 van deze Via Verde special ;-).