Na 3 maanden in Griekenland te vertoeven is het tijd om terug naar ons volgebouwd Belgenlandje te rijden. We rijden niet terug zoals we gekomen zijn, dat zou een beetje saai zijn, toch? In plaats daarvan nemen we de route doorheen Bulgarije, Roemenië, Hongarije enz. Niet de kortste route, want ondertussen willen we natuurlijk nog wel deze landen ontdekken. Maar zo midden januari, is dat wel het juiste seizoen om door het ex-Oostblok te rijden?
Ah ja, de vorige post werd afgesloten met het idee om naar de zee te rijden en nog wat in Griekenland rond te hangen… Dat werd ‘m dus niet. Zo half en half weer is niets voor ons, en we besloten de winter gewoon te omarmen!
De warmwaterbronnen van Rupite
19/01/2023 – We steken de grens over met Bulgarije. Griekenland mag dan wel lid zijn van Schengen, veel hebben we er niet aan, want Bulgarije is dat niet, en alle andere aangrenzende landen zijn geen lid van de EU… Misschien enkel handig als je de ferry pakt vanuit Italië naar Griekenland? In elk geval was de grensoversteek niet anders dan de vorige. Even paspoorten controleren en autopapieren, misschien een snel kijkje nemen in het voertuig en dan weer verder. Wel opletten, want in Bulgarije heb je net als in Roemenië, altijd een wegenvignet nodig. Je kan dat eenvoudig online bestellen, in beide landen. Onze vriend Kai heeft ondervonden dat enkele dagen rondrijden zonder vignet snel en kostelijk afgerekend wordt wanneer je het land terug verlaat…
Onze eerste halte zijn de warmwaterbronnen van Rupite, vlak over de grens met Griekenland. Daar is tevens het huis en herdenkingsmonument van Baba Vanga, een bekende Bulgaarse helderziende. De warmwaterbronnen hebben een betalend gedeelte, maar het gratis stukje heeft het meeste charme. Het water dat hier opgepompt wordt is gloeiend heet (70 – 80 graden) en loopt via kleine kanaaltjes die gereguleerd worden met stenen en textiel in verschillende poelen. Hierdoor krijg je verschillende ondiepe vijvertjes van verschillende temperaturen. In combinatie met de woon- en rustplaats van Baba Vanga is dit heilige grond voor de Bulgaren en aan het water, waarin gebaad en van gedronken wordt, worden uiteraard genezende krachten toegeschreven.
Baba Vanga: De Mystieke Zieneres van de Balkan
Wie bekend is met Balkan heeft wel eens gehoord van de legendarische Baba Vanga. Deze Bulgaarse dame, geboren als Vangelia Gushterova in 1911, wordt vaak de ‘Nostradamus van de Balkan’ genoemd.
Het begon allemaal toen Vanga als kind werd getroffen door een zandstorm. Het zand beschadigde haar ogen zo erg dat ze blind werd. Maar, zoals elk goed verhaal gaat, met het verlies van haar zicht beweerde ze een ‘innerlijk zicht’ te hebben gewonnen. Deze mystieke gave zou haar de mogelijkheid geven om de toekomst te zien.
Door de jaren heen bouwde ze een reputatie op vanwege haar treffende en vaak verontrustende voorspellingen. Van voorspellingen over wereldgebeurtenissen tot persoonlijke adviezen voor bezoekers, Vanga had een opmerkelijk talent. Mensen van heinde en verre – waaronder staatslieden en beroemdheden – reisden naar haar bescheiden huis in het Bulgaarse stadje Petrich om haar wijsheid en inzicht te zoeken.
Of je nu gelooft in helderziendheid of niet, één ding is zeker: Baba Vanga’s invloed en nalatenschap in de wereld van het paranormale en daarbuiten is onmiskenbaar. Ze overleed in 1996, maar haar voorspellingen en de verhalen eromheen blijven tot op de dag van vandaag fascineren en inspireren.
Naast de warmwaterbronnen is een groot veld waar massa’s plaats is om te overnachten. Het weer was daar geweldig, tussen de heuvels tikken we 23 graden aan en ik schiet onmiddellijk weer een short aan. We dachten daar een microklimaat gevonden te hebben!
In zomerse sferen bezoeken we de kerk, gewijd aan Baba Vanga, en haar huis, waar ze heel haar leven doorgebracht heeft. Het fijne is dat deze mooie site, perfect onderhouden, gratis te bezoeken is.
De pret was helaas van korte duur want na dag twee krijgen we ’s nachts een gigantische storm over ons heen. We hadden het gelukkig zien aankomen en ons in open veld gezet. Want het verlaten huis waar we eerst naast stonden werd ontdaan van zijn zinken dak… Misschien dat de geest van Baba Vanga genoeg van ons had? Met regen in het verschiet beslissen we om verder noord te rijden…
Melnik en het Rozhen Klooster
21/1/2023 Iets meer naar het noorden bevinden we ons in Melnik. Er is een sereen klooster te bezoeken en de interessante zandpiramiden maken het een interessante locatie om te wandelen:
Wie meer wilt zien van de warmwaterbronnen en het klooster van Rozhen, kan terecht in het bijhorende Youtube-filmpje.
Skiën in Bansko
23/1/2023 – Die ski’s die al 4 maand in de garage staken, die moesten toch eens gebruikt worden, nee? Daarom reden we naar Bansko, een mondain ski-resort in Bulgarije. Noem het gerust het Sankt Moritz of Courchevel van de Balkan. Turken en Grieken met geld komen naar hier om te genieten van een modern skigebied. Ik kwam zelfs een Israeli tegen op de skilift samen met een Russische skileraar. Maar, het grootste aandeel bestaat uit Britten, die vliegen helemaal naar Bansko, niet voor de moderne skiliften, maar – uiteraard – om zich low-budget te bezatten, aangezien een fles vodka rond de €5 kost in de supermarkt, kan je het ze moeilijk kwalijk nemen.
Jammer genoeg skiet mijn levensgezel niet en mocht ik alleen de berg op. Het skigebied is niet heel erg groot en de dalafdaling was nog niet open, waardoor iedereen een lange lift heen en terug moest nemen om te kunnen starten vanaf het tussenstation. Het werd een dagje intensief skiën, zo op m’n eentje. Toch leuk om nog eens op de latten te staan. Het was voor mij van begin 2020, net voor de uitbraak van COVID-19, geleden.
Stob & Rila
25/1/2023 – Na het skiavontuur en een paar excellente Irish coffees rijden we weer verder: naar een gelijkaardig geologisch fenomeen als in Melnik. Misschien toch even uitleggen hoe deze ontstaan: door erosie door regen ontstaan hier zandpiramides. Elke piramide heeft een steen bovenaan liggen. Deze steen beschermt de fragiele bodem eronder. De bodem rondom de steen wordt langszaam weggespoeld, maar die onder de steen blijft intact. Dus, de grootte en vorm van de steen bepaalt het uitzicht en de grootte van de piramide. In dit artikel lees je meer over het proces. We maakten een wandeling tot de top van een van deze heuvels. Onderweg werden we vergezeld door een drietal puppy’s. Ze zijn ongeveer even groot als Moya en ze kunnen het goed met elkaar vinden. Na Moya’s trauma met de honden in Thermopylae doet het ons plezier dat ze zich kan amuseren met enkele andere straathonden.
26/1/2023 – We worden wakker met een laagje sneeuw over het landschap. Gelukkig is de weg nog grotendeels vrij want ervaring met door de sneeuw rijden hebben we nog niet. We spelen nog even met de schattige hondjes en geven ze nog wat eten. Hopelijk overleven ze hier de winter. Het zijn echte schatjes, maar we kunnen ze niet allemaal meenemen.
Wat verder tussen de bergen in bevindt zich nog een prachtig klooster. Niet te vergelijken met dat van Rozhen, veel groter én toeristischer. Gelukkig is er rond deze tijd van het jaar geen kat geïnteresseerd in een bezoekje. Nochtans hangt er met dit winters landschap een speciale sfeer binnen de muren van dit klooster. De sereniteit is gewoon tastbaar geworden. Er is nog een handjevol bezoekers maar verder kunnen we in alle rust rond kijken. Ik haal mijn camera boven…
Genesteld in de uitgestrekte armen van het Rilagebergte bevindt zich dus het Rilaklooster – niet zomaar een monument, maar een levend stukje Bulgaarse geschiedenis. Dit majestueuze klooster, opgericht in de 10e eeuw, draagt de naam van de kluizenaar Ivan van Rila. Deze monnik koos voor een leven van isolatie in de bergen en werd later de patroonheilige van Bulgarije.
Doorheen de eeuwen werd het een bolwerk van het christelijke orthodoxe geloof tijdens periodes van buitenlandse overheersing en culturele onderdrukking. Het heeft talloze invasies en branden doorstaan en werd steeds weer herbouwd, sterker en mooier dan tevoren. Noem het gerust een kluis van Bulgaarse cultuur en traditie.
Het meest interessante aan het Rilaklooster, maar gesloten tijdens ons bezoek, is misschien wel zijn bibliotheek, een schatkamer van kennis die enkele van de oudste en meest waardevolle manuscripten van het land bewaart. De architectuur van het klooster zelf is een testament van zijn rijke geschiedenis, met invloeden die variëren van Byzantijns tot Ottomaans.
Het klooster staat als een tijdloos monument voor de veerkracht en de onbreekbare geest van het Bulgaarse volk.
Pornik en het Surva-festival
Er is koud weer en sneeuw voorspeld en we hebben geen zin om ergens in de bergen vast te komen zitten, ik weet het, niet echt avontuurlijk… Daarom rijden we een heel stuk noordwaarts naar de oude mijn- en industriestad Pernik. We zitten opeens in een echte Sovjet-setting. Pernik is nog steeds dé fabrieksstad van het land. In de toeristische folder prijken metaalindustrie, bruinkool en textielproductie bovenaan…
We parkeren ons naast een park tussen een aantal trucks en steken de verwarming aan. Jammer genoeg valt even later de batterij uit. Ofwel is de batterij-monitor beginnen driften, of heeft de vrieskou er iets mee te maken? We kunnen niet anders dan de motor een uurtje te laten draaien zodat we genoeg stroom bijladen om de verwarming te laten draaien en de nacht door te komen… Na een koude avondwandeling merk ik dat er voorbereidingen zijn voor een groot feest: het Surva-festival.
Elk jaar, wanneer de winter zijn koudste adem over Bulgarije blaast, wordt de stad Pernik het toneel van een eeuwenoud ritueel dat zowel inheems als universeel is. Het Surva Festival, ook wel bekend als het Festival van de Kukeri, is een traditioneel Bulgaars evenement waarbij deelnemers, vooral jongeren en kinderen, getooid in grootse, handgemaakte kostuums en indrukwekkende maskers, de straten opgaan om te dansen, te springen en luidruchtig belletjes te rinkelen.
De oorsprong van dit festival gaat terug naar de tijd van de Thraciërs en het heeft diepe wortels in de pre-christelijke tradities van het land. De Kukeri, zoals de deelnemers worden genoemd, voeren hun dans uit om boze geesten te verdrijven en een voorspoedig nieuw jaar vol gezondheid en vruchtbaarheid te garanderen. Elk masker en kostuum is uniek, vaak handgemaakt door de drager zelf, en vertegenwoordigt een specifiek karakter of geest.
27/1/2023 – We mogen de Kukeri van dichtbij aanschouwen. Met veel gejengel en gespring maken verschillende groepen zich klaar om deel te nemen aan een soort wedstrijd. Net Prins Carnaval, maar dan minder… marginaal.
Vooraleer het festival van start ging doken we nog even het mijnmuseum in. Daar kregen we een rondleiding van een ex-mijnwerker van deze steenkoolmijn. Jammer genoeg sprak deze enkel Bulgaars, wat hem niet tegenhield om enthousiast zijn uitleg te doen. In het begin konden we volgen dankzij Google Translate, maar dieper in de mijn viel de verbinding weg…
Na het bezoek aan de mijn wandelen we nog even de stad door om te kijken naar de kostuums en om de sfeer op te snuiven. Heel leuk om te zien, maar gezellig kan je de stad niet echt noemen. Het festival kan je hieronder in actie zien en licht al een tipje van de sluieren voor volgende blogpost.
Ik zag ook de generale repetitie van onderstaande mix van traditie en moderne muziek, die avond ervoor tijdens de koude avondwandeling. Kippenvel!
Tot de volgende! Dan gaan we op schok door Roemenië.
Very interesting!!! Learned a lot
<3
Héél boeiend verteld en mooie foto’s en video
Dankjewel voor de fijne reactie 😀