Op 17 september was het eindelijk zo ver: Nigel was klaar voor vertrek en al onze zaken waren in orde, we konden met een gerust hart vertrekken. Dat weekend stond een laatste bezoek aan Nikki’s familie op de planning. Nog even de banden op de juiste spanning zetten, dat hadden ze bij de bandencentrale even vergeten, en dan de expresweg op richting Antwerpen! Echter, na een paar druppels werd duidelijk dat de ruitenwissers er geen zin meer in hadden, geen beweging in te krijgen. Het werd te gevaarlijk op de snelweg door het opspattende water dus reden we verder via kleinere wegen.
Aangekomen bij de familie kon ik beginnen sleutelen, met de hulp van schoonvader Pat kwam de ruitenwissermotor en bijhorende stangen er vrij vlot uit. De motor zelf functioneerde nog, maar de sturing bleek zo dood als een pier, waarschijnlijk omdat de scharnierpunten van de ruitenwissers zelf zeer stroef waren geworden door lange stilstand. Zat dus niks anders op dan een nieuwe motor te zoeken. Gelukkig hadden ze het juiste type in stock bij de bekende jungle site en een dag later konden we dan eindelijk vertrekken, 50 € lichter maar met werkende ruitenwissers.
Naar Duitsland
We wilden wat tijd inhalen dus geen stop in de Walen, maar rechtstreeks naar onze Duitse vriendin Steffi rond Mannheim. We leerden Steffi vorig jaar kennen in Asturias, Spanje tijdens onze eerste trip. Het was best koud daar in Mannheim en we konden onze diesel verwarming al direct goed gebruiken. Gelukkig bleef het de ganse tijd droog en kwam de zon erdoor. De eerste nacht sliepen we naast de Rijn, de tweede nacht konden we terecht op een terrein van vrienden van Steffi, tussen de wijngaarden.
De volgende stop was in Augsburg, bij een andere Duitse vriend: Henning. Tjah, je komt wel wat Duitsers tegen in zonnige landen… We aten en dronken wat, en de volgende dag maakten we een wandeling in de velden met de honden.
Het weer in Augsburg was geweldig en het nazomers zonnetje laadde onze batterijen en die van Nigel op, zodat we met nieuwe energie aan de volgende etappe konden beginnen. Onze volgende halte was Salzburg, Oostenrijk. We bezochten de stad even, maar door de Oktoberfesten die daar blijkbaar ook gevierd worden was de stad overrompeld met bezoekers, niet bepaald ons ding…
We gooiden 30 liter iets goedkopere diesel in de tank en reden dus verder doorheen Oostenrijk. Zoals vorige keer vermeden we de autostrade en namen B-wegen richting Villach, een mooie route die ons langs verschillende skistations bracht. De eerste nacht in Oostenrijk brachten we door in Weng, op de parking van een kabellift, waar veel paragliders aan het werk waren. De tweede nacht was minder idyllisch op een parking naast de weg, in de gietende regen…
Een leuke highlight tijdens deze toch was de Johanneswasserfall in Untertauern, waar we eerder toevallig stopten voor een kleine wandeling.
Voorbij Villach kregen we SLO op de borden te zien. Deze namen ons door een korte maar pittige bergpas, ‘Wurzenpass’ genaamd. Voor we het wisten begrepen we niets meer van wat er op de borden stond en waren we Slovenië binnen gereden…
Knap, boeiend en vlot geschreven!!! Kijk uit naar meer!!! 👍