We kruipen weer wat meer omhoog op de kaart, na bekomen te zijn van ons bezoek aan Athene. We zijn ondertussen in de tweede helft van december (2022) aangekomen. De dagen worden merkbaar korter en het milde klimaat dat we gewoon waren van de Peloponnesos maakt stilaan plaats voor killere temperaturen. We mogen ons nog wel gelukkig prijzen met temperaturen tussen 15 en 20 graden doorheen de dag. ’s Avonds koelt het toch wel stevig af en we durven de dieselverwarming al eens aanzetten.
Vluchtelingen & Moya aangevallen
Ongetwijfeld een vreemde tussentitel. “Thermopylae: Heerlijke warmwaterrivier op een plek met immense geschiedenis”, had waarschijnlijk een meer klikbare titel geweest. Maar zo is het niet gegaan. Eerst een korte schets van deze plek, die je zo voorbij zou rijden…
Als je een fan bent van de film ‘300’, dan weet je dat dit de plek is waar koning Leonidas en zijn 300 Spartanen in 480 v.Chr. een onvergetelijke laatste stand hielden tegen het enorme Perzische leger van Xerxes. Naast de 300 Spartanen hield een leger van ongeveer 7000 Grieken 3 dagen stand tegen de aanvallende troepen. Ons leek het een vreemde plek voor een veldslag, maar je moet wel weten dat de kustlijn 2500 jaar geleden veel dichter bij de bergen lag, ongeveer ter hoogte van waar nu de autosnelweg ligt.
Thermopylae, wat ‘Hete Poorten’ betekent, ontleent zijn naam aan de warmwaterbronnen, de echte reden van ons bezoek daar. Het is echt opmerkelijk hoe deze stoompluimen uit de aarde omhoog borrelen, alsof ze de verhalen uit een ver verleden met zich meedragen. Wie weet, misschien hebben de Spartanen zichzelf hier wel voorbereid op de komende strijd. De Oude Grieken vonden alvast deze stoompluimen indrukwekkend genoeg om ze als de poorten van Hades, de onderwereld, te bestempelen.
Tegenwoordig is Thermopylae een vredige plek, naast de autoweg vind je een museum en een standbeeld van koning Leonidas. Maar Thermopylae is meer dan alleen maar een historisch monument. De warmwaterbronnen zijn er nog steeds, en je kunt een bad nemen in deze geneeskrachtige wateren die al eeuwenlang uit de aarde stromen. De bron of bronnen vormen samen een rivier, volgens ons en aan het landschap te zien, een deels kunstmatige rivier. Op verschillende plekken vormen er zich stukken die diep genoeg zijn om in te gaan zitten als in een natuurlijke welness. Vreemd genoeg, waarschijnlijk door te veel te genieten van het warme water, heb ik geen foto’s van deze vlakte zelf, vandaar de onderstaande foto van Wikipedia. Ter hoogte van het verkeersbord links van de autosnelweg, zie je de uitgegraven rivier.
Ondertussen wisten we ook dat Thermopylae een vluchtelingencentrum huisvest, dat lazen we op Park4Night. Niet goed wetende hoe we op het terrein moesten geraken, de rivier snijdt het namelijk in twee, reden we de verharde weg op naar het vluchtelingencentrum. Daar was wat commotie: brandweer, politie en veiligheidspersoneel liepen door elkaar en toen ik uitstapte om te vragen wat er scheelde, wezen ze naar een busje dat in lichterlaaie stond.
Bij een Duitse pechvogel was brand ontstaan in zijn camionette, die volledig was uitgebrand. Zijn caravan was gelukkig, afgezien van gesmolten plastic aan de voorkant, grotendeels de vlammendans ontsprongen.
Een geweldige camperspot, naast de warmwaterrivier
We parkeerden Nigel onder de bomen vlak naast het vluchtelingencentrum om even naar de bron van de warme rivier te kijken. We hadden al beslist om wat verder stroomafwaarts op de vlakte te gaan staan. Het aftandse gebouw waarin de vluchtelingen verbleven, gedrapeerd met stukken schaduwdoek, en de bijhorende containerunits, nodigden nu niet direct uit om er naast te gaan kamperen.
Een paar seconden uit Nigel, kwamen er een vijftal honden, zoals gewoonlijk, Moya besnuffelen. Maar deze keer liep het grondig fout, de honden vielen aan en begonnen Moya overal te bijten. We probeerden erachter te lopen en de andere honden weg te schoppen maar Moya had het al op een lopen gezet richting Nigel. Met nog een paar flinke happen naar haar kont bereikte ze gelukkig onze bus en kroop ze onder het chassis, waar de veel grotere honden haar niet konden raken. We schopten de honden (Ja, wij schoppen honden als onze eigen hond aangevallen wordt) weg en er kwamen vluchtelingen en security ons te hulp. Gelukkig bliezen de straathonden de aftocht en konden we ons trillend diertje van onder de bus halen. Moya had een paar kleine, maar diepe bijtwonden. Bij een local kregen we de coördinaten van een dierenarts in de buurt, maar we besloten zelf eerst de wondjes te ontsmetten en een paar dagen af te wachten. Gelukkig herstelde Moya in de komende dagen snel en is er van de bijtwonden niets meer te merken, maar de mentale littekens zijn er nog steeds…
Kerst in het Frans
We installeerden ons dan maar wat verder aan de rivier, op een plek waar er een groot bad gevormd was door de rotsen, zalig! Het enige nadeel van deze plek was beperkte zon, enkel tussen 11u en 15u konden we genieten van onze ster. Nachtvorst was ook van de partij, maar met een rivier van om en bij de 40 graden op 2 meter van je bus is er weinig dat de pret kan bederven. De combinatie van de late ochtendzon, warme damp en spinnenwebben, creëerden een leuke setting voor wat close-up natuurfoto’s. We bleven hier uiteindelijk staan tot na Kerstavond en vierden met enkele Fransen en de onfortuinlijke Duitser die zijn lichte vracht in vlammen zag opgaan. De caravan had hij lokaal verkocht en ondertussen had hij een Smart gehuurd om terug naar Duitsland te reizen. Desondanks probeerde hij er toch het beste van te maken.
Amber bevriende er ook een Egyptische vluchteling, Ahmed, die ternauwernood gered was van een zinkende boot vol vluchtelingen. De communicatie verliep moeizaam via Google Translate vanuit het Arabisch. Een heftig verhaal wel, de dingen die wij in de krant lezen over de vluchtelingen die aanspoelen in Griekenland, een ver-van-ons-bed-show, werden daar de harde realiteit. We volgen Ahmed op Facebook, en het gaat zo te zien goed met hem. Hij werkt ondertussen in de bouw in Italië. Hoe hij daar geraakt is, en of dat allemaal legaal verlopen is, weten we liever niet. Je voelt aan de gesprekken dat het een moeilijke kwestie is: We bekijken de vluchtelingenkwestie meestal door onze Europese bril, maar als je de verhalen rechtstreeks uit de mond van een vluchteling zelf hoort: hoe ze hun leven bewust riskeren om hier te geraken in de hoop een beter leven op te bouwen, kan je bijna niet anders dan ook begrip op te brengen voor hun kant van het verhaal.
Op Kerstdag zelf besloten we enkele kilometers verderop te gaan staan, in het zonnetje en met zicht op een uitloper van de zee, waarin grote watervogels met het grootste geduld hun eten aan het zoeken waren. Het was een zeer trieste dag, ondanks het mooie weer, want Amber ging ons – definitief – verlaten voor deze reis. Zij ging met de ferry richting Kreta, waar haar familie haar zou ontmoeten. We hebben de optie Kreta bekeken, maar een wispelturige uurregeling, een lange rit terug naar het zuiden van Peloponnesos en toch wel dure en lange overtocht deed ons afzien van een bezoek aan dit eiland.
Amber vertrok en we namen ook afscheid van Kai, maar hem zien we later nog terug. Wij wilden namelijk richting Meteora, verder noordwaarts, de bekende kloosters die gebouwd zijn op de typerende steile rotsen. Het binnenland van Griekenland trok ons aan en we wilden profiteren van het toen nog zonnige weer. Hierbij alvast een voorsmaakje.
Christmas in the sun! heaven!!!
Weer heerlijk lezen !