Terug naar Albanië?

10 oktober 2022 – Een hele poos terug al, sliepen we onze eerste nacht op Griekse bodem. We hadden de reismodus ingeruild voor ‘vanlifemodus’. We parkeerden vlakbij de stad Ioannina op de oever van een meer dat gewoon pure rust uitstraalde. We werden onthaald door twee grote loebassen van honden die vrij onstuimig met ons en Moya speelden. Ze leerden vrij snel dat de katten niet op dezelfde golflengte zaten…

Aan de foto’s kan je nog zien dat we treurig waren over het achterlaten van de hond van vorige post.

Niet veel later arriveerde een andere campervan. We leerden Kate kennen en de gezellige babbel verzette onze gedachten. Zoals wel vaker met park4night plekken arriveerden er later nog een aantal reizigers. De komende dag maakten we een wandeling rond het meer, waar de koeien en geiten vrij rondliepen. De locals die met pickup (we vermoedden de eigenaar van al het vee) langskwamen zwaaiden naar ons en we voelden ons dus wel thuis op deze plek. We zouden snel leren dat Grieken gewoon heel vriendelijke mensen zijn en dat we eigenlijk nergens het gevoel gekregen hebben dat we niet welkom waren.

We besloten om terug richting de kust te rijden, naar Igoumenitsa. Daar zouden we terug meeten met Amber, die plannen had gemaakt om vanuit Corfu terug te vliegen naar België voor een weekje om een trouw bij te wonen. Op de weg naar de kust sliepen we nog een paar keer op idyllische plekjes in de heuvels waar geen hond passeerde, en geloof me, dat wil al wat zeggen in Griekenland. We waren al helemaal verliefd op het land: Je hebt het comfort dat we als verwende West-Europeanen gewoon zijn, iedereen spreekt Engels en/of Duits, je moet nooit ver rijden om water te halen of boodschappen te doen, en toch kan je zo makkelijk plekjes vinden waar je helemaal alleen bent. Maar wacht…

Terug naar Albanië?

Vrij snel kregen we nieuws dat Amber nog een hele weg af te leggen had met de fiets. En onze kameraad Kai uit Frankrijk was nog maar net aan de Montegrijnse grens. We hadden dus een serieuze voorsprong genomen, en het zat ons niet helemaal lekker dat we Albanië zo snel doorgereden waren. We hadden zoveel positiefs gehoord over het land en het leek dat we het geen faire kans hadden gegeven. Van Amber kregen we een goede oude sms (Jep, als fietser is een oude Nokia-baksteen echt geen slecht idee) dat ze aan Kakoma Beach naar een ‘Rainbow’ ging. Wij hadden totaal geen idee wat een ‘Rainbow’ was, buiten het visueel verschijnsel aan de hemel natuurlijk.

We besloten om de grens terug over te steken naar Albanië en eens te gaan kijken. Met een volle tank water en diesel en een voorraad eten voor een week trokken we terug de grens over. We reden naar Lukova Beach niet ver van de stad Sarandë. Daar stonden een aantal campers en aan een tentje hing een bordje ‘Rainbow’. Daar kregen we te horen wat het was: een soort gathering van mensen die van volle maan tot volle maan op een vooraf gekozen plaats verblijven. Basic: geen voertuigen, geen gsm’s, geen drugs etc… Om tot bij de ‘main fire’ (soort kampvuur waar iedereen samen komt om te eten…) te komen moesten we nog een dik uur wandelen langs een pad via de kust. Amber haar gsm stond al een tijdje uit dus we wisten niet of we ze zouden vinden…

Een prachtige wandeling later vonden de eerste deelnemers op het strand en werden we verwelkomd. Even later vonden we Amber terug. Na wat van het zonnetje genoten te hebben op het strand besloten we samen verder te gaan. We wandelden samen terug naar Nigel en gaven Amber een lift naar waar ze haar fiets gelaten had, die kon ze niet meenemen naar het afgelegen strand. Haar fiets was geparkeerd op een afgelegen weg die enkel naar een schapenboerderij leidde, en voor de rest compleet verlaten was. Iemand had ook besloten om stukken asfalt uit de weg te nemen… Misschien hadden ze die ergens anders nodig???

Omdat het ondertussen donker was en veel te gevaarlijk is om ’s nachts in Albanië te fietsen, ze rijden echt snel daar, bleven we op het enige vlakke stuk van de weg overnachten. De ontbrekende stukken asfalt gaven ons de indruk dat men hier niet kwam straatracen ’s nachts.

We wilden het Albanese strand nog een kans geven en we spraken af om terug te meeten bij Pulëbardha Beach, niet zo ver van de Griekse grens. Wanneer Amber begon te fietsen, bezochten wij nog even het oude klooster vlakbij op de heuvel.

Een verlaten orthodox klooster, dat hadden we echt niet verwacht op het einde van de weg met gestolen stukken asfalt! Dit maakt Albanië Albanië. Als je een beetje op ontdekking gaat, kan het best een topbestemming zijn!

Pulëbardha Beach

Na een stukje hobbelige weg, kwamen we aan bij een prachtig stukje strand. Het seizoen was ook echt al voorbij. De strandbar was gesloten en we parkeerden ons zo dicht we konden op de klif. Echt een paradijs. Er was wel wat passage van zowel locals als toeristen, maar over de drukte konden we echt niet klagen. De dagen daarna relaxten we en genoten we van de nazomer. Tot geheel onverwachts een bekende mobilhome de helling afgereden kwam… Kai had zijn gaspedaal gevonden en was helemaal tot het zuiden van Albanië gereden!

En terug naar Griekenland

Omdat Amber’s vlucht naar België dichterbij kwam, zakten we verder af naar Igoumenitsa. Van daaruit kon zij makkelijk de ferry naar Corfu nemen om van daaruit te vliegen. Ook daar vonden we een geweldige plek op het strand, op een 15 minuten rijden van de ferry.

Er viel een soort rust over ons; we hadden ons doel bereikt, Griekenland, ons thuis voor de komende maanden…