De kust van Catalonië

In de laatste post ontmoetten we Wouter in de buurt van de kust bij Barcelona. Het weer is prima en helemaal wat anders dan de kille en mistige ochtend die we enkele dagen geleden in de heuvels hadden. Wouter wil graag naar de kust, maar dan moeten we wel in het midden van een kuststad gaan staan. Normaal gezien houden we daar niet zo van, maar de aanwezigheid van een treinmuseum trekt me over de streep. We hebben twee parkings aangestipt op Park4Night die dichtbij het museum liggen. De eerste heeft niet zo’n goede reviews, en wanneer we aankomen, worden die ook bevestigd. Het ruikt er naar kak en er wonen mensen in vervallen auto’s. Bizar, en het geeft ook niet bepaald een veilig of aangenaam gevoel. We maken dat we weg zijn en rijden naar een andere parking, tijdens het seizoen moet je hier betalen, maar in de winter is het gratis parkeren. Deze blijkt onverwacht heel goed mee te vallen. We staan op een groot grasplein en er staan nog een tiental andere campers.

Uiteraard gaan we het strand eens checken. Daar staat al meteen een eye-catcher:

We steken al eens onze teen in het water en de temperatuur valt verrassend goed mee. Maar vooraleer we in strandmodus gaan, bezoeken Wouter en ik het treinmuseum. Het Catalaans Spoorwegmuseum is best een aanrader wanneer je eens in de buurt bent. Het kost amper € 8.5 en is supermodern, met Augmented Reality en andere interactieve smartphone zaken zoals een audioguide. Het meeste is natuurlijk in het Catalaans maar er zijn best veel Engelse vertalingen voorhanden. Van oude passagierswagons, stoomtreinen tot een replica van een moderne hogesnelheidstrein, zelfs het mechanisme van een automatisch sluitende deur komt aan bod. Enfin, genoeg geeky stuff om Wouter en mezelf enkele uren bezig te houden. Wel jammer dat het snel donker wordt, en dat het buitengedeelte nagenoeg niet verlicht is, daar hebben ze weeral niet over nagedacht, die Catalanen.

Best veel treintjes ook van Belgische makelij destijds. De treintjesgekte stopt in dit stadje ook niet bij het museum. Er is ook nog een miniatuurspoorwegparkje aangelegd. Leuk voor de kindjes en iets oudere nerds!

En als je denkt dat dit stadje ‘uitgegeekt’ is, dan heb je het RC BloKarting nog niet gezien…

Na alle drukte wandelen we een stukje langs een pad bovenop de rotsen aan het strand. Uiteraard is het daar ook behoorlijk druk, het is tenslotte weekend. Bij het terugkomen stoppen we even om in het water te zwemmen. In het begin was het behoorlijk fris, maar eens je er een paar minuten inzit, was het water nog best aangenaam voor deze tijd van het jaar.

We blijven nog een stopje aan de kust. Het weer blijft nog even goed en Wouter weet nog een plekje zijn van in 2021 dat hij graag nog eens bezoekt. We verlaten de nette parking in Villanova i la Geltrú en vinden opnieuw een parking/braakliggend terrein tussen vooral vakantiewoningen in Torredembarra. Waarschijnlijk is dit geen plek om tijdens het seizoen te komen slapen, maar deze tijd van het jaar zijn de straten uitgestorven. Veel huisjes en appartement staan natuurlijk leeg nu. We blijken op nog geen 100 meter van een gezellige baai te staan. Even een vlonderpad naar beneden en we staan met de voetjes in het zand. We nemen een flesje wijn en onze stoelen mee en genieten van de zonsondergang. Jep, je leest het goed, aan de oostkust van Spanje de zon zien zakken in de zee, dat kan waarschijnlijk niet op superveel plaatsen…

Ondertussen heb ik de ‘long exposure’ (lange sluitertijd) modus van m’n smartphone (Realme GT 7) gevonden. Het geeft niet helemaal hetzelfde effect als de Nikon D750 + statief + LEE Big Stopper en een hoop geklooi met manuele instellingen, maar het is wel pakken sneller, gewoon uit de hand en de smartphone doet de rest. Tjah… qua gebruiksgemak is het wel een stuk eenvoudiger. En ook, de beste camera is diegene die je bij hebt. Tegen dat ik die Nikon klaar had staan, was de zon waarschijnlijk al onder.

De dag erna, wanneer de zon weer vrolijk aan de staalblauwe lucht staat, maken we de wandeling van ongeveer 4 kilometer (enkel) naar het kasteel langs de dijk en het strand. De meeste restaurants en winkels zijn gesloten, maar er is toch een gezellige drukte. Naast het kasteel is ook een grote camping die natuurlijk overbevolkt is met gepensioneerde Duitsers en Nederlanders (toch makkelijk hé wanneer je nooit Belgen tegenkomt) die allemaal hun streepje zon willen. Het zijn net zonnepanelen, enkel witter. Achja ieder zijn ding, toch(*)?

(*) Indien u een gepensioneerde Duitser of waarschijnlijk eerder Nederlander bent: neem het niet persoonlijk 😉

17 november – We duiken de bergen in, meerbepaald de Muntanyes de Prades. Jep, nog altijd geen grote afstanden. Eigenlijk vinden we dit wel leuk: we zijn al vaak doorheen Catalonië gereden, maar nooit om hier echt lang te vertoeven. Deze kant van Spanje (sorry separatisten) heeft best veel te bieden, wat nog zal blijken. Ons idee om ook nog het noorden van Spanje nog te verkennen (Asturias, Galicia) lijkt steeds minder interessant: de temperaturen zakken gestaag. Ik schrijf dit op 23 november en in heel Europa lijkt de winter vroeg begonnen te zijn, wat we al zeker niet gewoon zijn van Spanje in deze tijd van het jaar. Wat de bergen te bieden hebben, lezen jullie in de volgende post. Ik heb nog wat foto’s van de Nikon te bewerken, dus rond ik hier af. Bedankt om te lezen, en tot de volgende!