Op het gemakje Catalonië ontdekken

Zo, onze eerste week in Spanje zit er weeral op. We zijn nog niet heel ver geraakt. Dat komt vooral omdat we even wilden wachten om Wouter op te pikken. Hieronder een overzichtje van de route tot hiertoe. Deze keer zijn we niet meteen naar de zee gereden. Al zijn we daar nu wel, en dat is helemaal Wouter zijn schuld!

Nee, alle gekheid op een stokje, we zijn blij dat we even aan de zee zijn, we hebben hier een leuke tijd, maar daarover later meer.

Vanuit Perpignan namen we voor de eerste keer een stukje tolweg om de grens over te rijden. In het grensdorpje Le Perthus is het vaak behoorlijk druk, en smal, door het grenstoerisme vanuit Frankrijk voor goedkope tabak, alcohol en brandstof. We staan deze keer dus veel sneller aan de andere kant van de grens, maar zijn wel €5 lichter, toch behoorlijk voor zo’n kort stukje snelweg – het zal misschien 20 kilometer geweest zijn. We rijden richting Olot en vinden een prachtige plek aan een ‘hermita’, een kerkje op een heuveltop. Het landschap is best bijzonder. ’t Is weekend dus is het er ook behoorlijk druk. Ik haal de drone boven. Het is best lang geleden dat ik die nog laten vliegen heb. Het laadstation, dat het vorige reis begeven heeft, heeft zichzelf blijkbaar gefixt en ik kan terug alle accu’s tegelijk laden. Kijk eens aan, dingen die zichzelf fixen, wat is het volgende?

We worden wakker in de mist. Het is ’s nachts flink koud geworden. Na een koffie vertrekken we rustig naar de supermarkt, het is maandag en we kunnen dus onze eerste keer gaan shoppen in Spanje.

Het kleine Catalaans stadje Vic dat op de route ligt, ziet er interessant uit. Het was niet eenvoudig om een parking te vinden, maar uiteindelijk parkeren we ons iets verder buiten het centrum en wandelen we door het oude stadscentrum. De highlights zijn vooral de prachtige kerk (vanbinnen), de Romeinse tempel en het grote onverharde stadsplein. De zon is heel de tijd van de partij en het begint langzaam op te warmen… Niet de beste foto’s hieronder, maar het geeft een idee.

Na het bezoekje aan Vic krijgen we weer zin om de natuur te verkennen, maar niet om ver te rijden. Vlakbij Manresa vinden we op Park4Night enkele plekjes in de natuur in een vallei waardoor een rivier kronkelt. Op het scherm ziet het er allemaal heel mooi uit, maar wanneer we aankomen blijkt dat men een waterleiding – of iets in die trend – aan het ingraven is en de hele weg naast de rivier is een bouwwerf. We parkeren ons dan maar op een stukje akker dat als werfparking gebruikt wordt. De weinige werkmannen storen zich niet aan onze aanwezigheid en we beginnen te denken dat 11 november hier tóch een feestdag is (dat is morgen). We hebben een rustige nacht en de dag erop, beginnen we vroeg aan een wandeling. Het is nog fris, maar we voelen dat het een mooie dag gaat worden. We stappen ongeveer 10 kilometer af en halverweg gaan de truien uit. Delen van de route zijn helaas ontsierd door de werken die aan de gang zijn, maar goed, dat moet ook gebeuren, zeker?

Op het einde van de wandeling komen we nog een vulgair ogend tegeltje tegen, blijkbaar iets typisch voor Catalonië. Wie durft mag het vertalen…

Na onze wandeling rijden we wat verder richting Montserrat, de herkenbare bergtoppen hebben onze interesse gewekt en we willen wat dichterbij gaan staan. We parkeren op een gewone autoparking en ’s avonds krijgen we voor de eerste keer ooit bezoek van de politie. We dachten dat ze ons gingen vragen om te vertrekken maar de vriendelijke agente kwam gewoon even checken. We mochten blijven slapen zolang we niks buiten zetten. In de ochtend maakten we weer een wandeling door de omgeving, met zicht op het Montserrat-gebergte en doorheen kleine gehuchtjes. Ondanks dat er geen verharde wegen zijn, hebben we niet de indruk dat hier sukkelaars wonen…

We hebben intussen al volop genoten van het binnenland van Catalonië, maar er moet natuurlijk ook gewerkt worden. We parkeren daarom twee dagen op een officiële, maar gratis, camperparking, uit de heuvels en tussen de wijngaarden. Weinig afleiding buiten de zon. Het lukt ons goed om ons te focussen en het is uiteraard handig om het afvalwater weg te kunnen doen en vers water te tanken. Uiteraard tref je hier de typische gepensioneerde Duitser aan die heel zijn hebben en houden buiten zet en steevast z’n camper staat te wassen, achja, we laten het niet aan ons hart komen.

Het is intussen vrijdag 14 november wanneer we Wouter terug zien. We spreken af in Sant Pere de Ribes, op een uurtje van Barcelona, waar hij de nacht ervoor aangekomen is uit Sardinië. Lucky is uiteraard ook van de partij, de Border Collie van Wouter is intussen 14 jaar maar nog steeds even enthousiast.

De nacht is – zoals we verwacht hadden – minder rustig dan we gewoon zijn: we staan vlakbij het dorp en het is weekend, dus uiteraard zijn er weer gasten die om 4u ’s nachts hele conversaties moeten komen voeren naast hun auto, een gekend fenomeen ondertussen. Enfin, met oordopjes valt het wel mee. ’s Ochtends strekken we kort de benen door het kleine dorpje. Buiten wat artistieke ontdekkingen, niet veel soeps.

Wouter wil graag naar een kustdorpje, iets wat wij eigenlijk nooit doen omdat we liever ergens in de natuur staan, maar we willen het wel een kans geven. Ook omdat er een groot treinmuseum is in Villanova i la Geltrú. Eigenlijk hebben we daar twee heel leuke dagen gehad. Maar dat is voor een aparte post ;-).