We rijden intussen richting Portugal. Paulius en Heloïse zijn alvast vooruitgereden en hebben een mooi plekje gevonden, niet ver ten noordwesten van Sevilla, alweer aan een embalse (stuwmeer). Na een kort maar hobbelig pad staan we vlak bij het water. Ik ben er (zoals vaak) niet helemaal gerust op dat we probleemloos weer boven geraken, maar nadien zal blijken dat die angst ongegrond was.
Na een nachtje aan het water besluiten we toch om wat hogerop te gaan staan, er is regen voorspeld en we hebben geen idee hoe snel het niveau van het stuwmeer kan stijgen, zo’n meter van het water leek ons net iets te spannend. Bovendien sluiten Tom & Anne ook aan en we hebben wat meer plaats nodig.
Nikki’s Verjaardag
Deze plek behoort zonder twijfel tot de top 3 van deze reis. Er zijn geen andere campers en buiten wat mountainbikers en lokale vissers is de plek van ons. We kunnen dus een kampvuurtje stoken, wat het samenzijn ’s avonds toch aangenamer maakt. We zijn tenslotte nu met z’n zessen en zoveel man binnen zetten maakt het toch wel krap. Anne ontfermt zich grotendeels over het hout hakken en Heloïse en ikzelf prepareren een verjaardagsdiner.
Ook halen we de kajak boven en Nikki, Moya en ik maken een tochtje over het stuwmeer. We denken dat Moya die boottochtjes toch niet zo leuk vindt want ze springt tot twee keer toe uit de boot, gelukkig is het een goede zwemmer.
De regen komt…
Volgens de weersvoorspellingen komt het nat weer steeds dichterbij, en zoals eerder gezegd, het steile zandweggetje zou wel eens behoorlijk modderig kunnen worden met een beetje regen erbij. Dus belissen we om op hardere grond te gaan staan. Wij stellen voor om naar La Palma del Condado te rijden, waar we vorig jaar ook even stonden. Zo in een dorp staan met water en winkels binnen handbereik is wel praktischer tijdens regenweer. Voordat de hemelsluizen opengingen, kregen we nog wat zonneschijn en gingen we even het dorp in.
Die avond stroomde het water letterlijk over de parking, het bleek toch een goed idee te zijn om ons te verplaatsen… Het weer blijkt heel wispelturig te zijn, zon wordt afgewisseld met hevige plensbuien en dat maakt het plannen er niet makkelijker op.
De Algarve
We vinden een nette parking aan het strand niet ver van Faro. Heloïse gaat namelijk haar beste vriendin afhalen van de luchthaven om haar een weekje mee te nemen op vanlife-trip. Er is een mooi vlonderpad aangelegd langs de hele kustlijn, iets van een 5km lang. We horen ook meer Brits dan Portuguees. We hadden ook al door dat huisjes hier niet weggelegd zijn voor de doorsnee Portuguees.
De Highlights van de Algarve en Alentejo
De kust van de Algarve is – nog steeds – dicht bebouwd en bevolkt en dus stellen we voor om na het oppikken van Katie, de vriendin van Heloïse, wat meer de heuvels in te trekken. We blijven een paar dagen staan op een camperparking in Salir. De parking is voorlopig nog gratis, maar zou binnenkort betalend worden. Nu ja, dat zeggen ze blijkbaar al even. We moeten wel inchecken op deze bijna camping en zeggen op welke plaats we staan. Niet meteen onze stijl maar er hangt wel een gezellige sfeer. Uiteraard, want we zijn omsingeld door aardige Nederlanders. We bezoeken Salir twee keer en gaan zelfs twee keer eten in een lokaal restaurantje. Eerder een eethuisje, het eten is heel simpel en goedkoop, maar lekker! Typische schotels als varkenslende, ribben of kip met rijst én frieten (al zou dit soort frieten niet passeren als friet bij ons).
Vuurwater stoken
Op de parking horen we van een lokaal marktje, dat in een dorpje verderop zal plaatsvinden tijdens het weekend, op 8 maart. Waarbij onder andere aguardente, vrij vertaald ‘vuurwater’ verkocht wordt, gemaakt van Medronho. Deze boom zal je van bij ons niet kennen, de Arbutus Unedo ofwel aardbeidboom. De boom creëert een soort aardbeiachtige vrucht die rauw niet te vreten valt, geloof me, wij weten het. De Portuguezen hebben daar echter iets op gevonden, door van het gefermenteerde sap (+ water) een distillaat te maken. De befaamde Aguardente de Medronho. Omdat we wat te vroeg bij het marktje aankomen, worden we door de vriendelijke organisator naar de distillerij doorverwezen. Nu ja, ‘distillerij’ is een groot woorde. Een kleine schuur waar op ambachtelijke wijze drank gestookt wordt…
Na dit korte bezoek en een proevertje, gaan we naar de markt. Deze is gelukkig indoor klaargezet, zodat we geen last hebben van de regen. Naast lokale producten zoals honing, chorizo en de befaamde aguardente is er ook lekker eten te krijgen. Traditionele schotels zoals geroosterde chorizo, haan en lam met aardappelen voor een klein prijsje.
Na het marktje besluiten wij, Tom en Anne, om in de buurt te blijven slapen, terwijl Heloïse, Paulius en Katie al verder afzakken naar de kust. We parkeren ons een paar honder meter verder aan een kerkhof en maken met z’n drietjes nog een wandeling door het natte landschap.
Tomato Beach
Oftwel Praia dos Tomates. Heloïse en Paulius willen er graag naartoe. De week met Katie zit er bijna op en ze moet weer naar de luchthaven van Faro gebracht worden. Om op dit strand te geraken, moeten we een puttenweg van ongeveer een kilometer volgen. Op het einde worden we nog getrakteerd op twee diepe plassen, op sommige plekken meer dan 40 cm diep! Paulius speelt – de dag voor wij aankomen – zijn nummerplaat kwijt in de plas (denkt hij) en ook wij ontsnappen er niet aan. Gelukkig bengelt onze plaat nog met een enkele schroef aan de voorbumper vast, wanneer wij door het water plonzen, oef. Paulius had de hoop al opgegeven en heeft online al een nieuwe nummerplaat besteld, Litouwen is best mee met z’n tijd…
We stonden er toch op om eerst nog een zoekactie te organiseren. Er lagen nog twee Duitse nummerplaten naast de plas, dus de kans was vrij groot dat ook Paulius’ plaat ergens onder water lag. Door met z’n allen op blote voeten door het water te waden vond Nikki na een paar pogingen ineens de (lichtjes verhakkelde) nummerplaat van Paulius.
Nu kan hij tenminste de baan op. Hij zal wel nog steeds z’n nieuwe platen moeten krijgen, aangezien die nu aangevraagd zijn…
Praia dos Tomates is verder wel de moeite, er is zeer veel plaats om te staan, al zijn bepaalde stukken wel behoorlijk modderig door het slechte weer. De kliffen doen ons een beetje aan Roche denken. Je ziet dat de klif beetje bij beetje weer aan de zee gegeven wordt. Op de derde foto zie je restanten van wat misschien ooit een terras geweest is.
Na het strand plannen we weer het binnenland in te trekken, en de kleine dorpjes van Alentejo te gaan ontdekken. Dit laat ik jullie in de volgende editie zien. Bedankt voor het lezen en hopelijk tot de volgende keer!