Lente beleven in Frankrijk, er zijn slechtere plekken om te vertoeven… In 2023 spendeerden we al een keer een goede anderhalve maand tijdens het voorjaar in Frankrijk, check zeker deze moest je dat gemist hebben. Ik had toen net mijn voorpoot op een domme manier (is het dat niet altijd?) gebroken, maar dat kon toen zeker de pret niet drukken. We zijn dus nog niet triestig dat we weer richting Belgenland rijden, doorheen Frankrijk.
Kai
Ver over de grens tussen Spanje en Frankrijk moeten we niet zijn voor onze eerste halte, waar we Kai hopen te ontmoeten. Kai, die we gekruist zijn in het zuiden op de terugweg naar Frankrijk, woont in de buurt van Perpignan, waar hij gedurende de zomer vaak in de bergen werkt. Het weer is vandaag iets minder en uit het wolkendek valt af en toe een druppeltje, niet meteen strandweer dus. Aan de kust staat een strakke wind van meer dan 30km/u dus we kiezen er toch voor om meer in het binnenland te parkeren.
We parkeren ons onder de Franse vlag in Tresserren, een stukje onder Perpignan. Vanop deze heuvel hebben we blijkbaar een uitzicht over een groot slagveld daterend uit de tijd van Napoleon. Hier is toen hevig gevochten tussen de Fransen en de Spanjaarden. Op en rond de wandelwegen zijn veel informatiebordjes met uitleg over de veldslag, en dus maken we een mooie wandeling doorheen de vallei en over het plateau.
Bij aankomst staat er een blauw busje volgeschilderd met tekeningen naast ons geparkeerd. Mét Belgische nummerplaat zelfs, dus ik ga even kennismaken. In het busje bevindt zich de zeer energetische Linde – ze doet haar stage aan de Costa Brava maar is er nu even tussenuit getrokken. Ze heeft problemen met haar ijskast dus ik neem even een kijkje naar de elektrische installatie. Na wat meten met de multimeter blijkt het gewoon een los kabeltje te zijn, dus rap gefixt, oef! De late namiddag en avond spenderen we in Kai’s camper. Zijn trouwe Laika biedt toch behoorlijk wat meer ruimte om met vier te zitten…
De dag erna zoeken we samen een andere plek op. Het weer is terug een pak beter, met stralende zon en een aangename Zuid-Franse lentezon (bij ons heet dit zomer). We belanden aan een lagune – topplekje. Het water is te ondiep om in te zwemmen maar is zeer aangenaam om pootje in te baden.
Hier hadden we nog dagen kunnen blijven… We moeten helaas denken aan verder rijden, en dus laten we Kai achter en zetten we koers naar het noorden. De volgende stop is aan een paragliding spot met zicht op de viaduct van Millau. Ook weer een topplek om te staan, al is het toch helemaal iets anders dan zee. De wind staat gelukkig niet meer zo strak en we kunnen volop genieten van het uitzicht. Er zijn dus ook geen paragliders te bekennen, ik vermoed dat omstandigheden er niet naar zijn.
’s Avonds lukt het me om met de oude trouwe Nikon een HDR (foto die samengesteld is met verschillende belichtingen, nvdr) foto te nemen met de lichtjes bovenop de brug (die knipperen dus da’s niet zo simpel). De dag erop nemen we de kronkelweg naar beneden: verboden voor caravans en lange voertuigen. Op één haarspeldbocht na kunnen we gelukkig alle bochten in één keer nemen. Het viaduct is een tolweg en niet zo goedkoop, dus als je tijd hebt is de omweg het zeker waard. Naar beneden is trouwens altijd makkelijker dan naar boven… Beneden aangekomen, zien we een bordje staan naar watervallen en een oude watermolen.
De Auvergne
Deze keer geen barkoude stop rond Issoire, onder Clermont-Ferrand, maar een prachtig plek in het groen vlakbij een boerendorpje, Beaulieu (what’s in a name) genaamd. We praten een lange tijd met een visser die ook met sledehonden blijkt te werken. Wij dachten dat dat enkel op sneeuw gebeurde, maar sinds de uitvinding van het wiel kan het blijkbaar ook in de Auvergne. Het is een populaire sport in de regio om met sledehonden te werken, te trainen en natuurlijk ook excursies met toeristen te organiseren. Volgende keer dat we in de buurt zijn zeker iets om van dichterbij te bekijken. Wie interesse heeft kan hier eens een kijkje nemen. Let wel, in de volle zomer is het vaak te warm om met de honden te gaan rondrijden… We genieten in Beaulieu verder van het zonnetje. Er passeren nog wat jonge gasten die ook komen vissen, beleefde jongens, dat wel. ’s Nachts zijn we helemaal alleen…
Na een rustige nacht is het weer tijd voor een volgende etappe. Het is vandaag 1 mei en Frankrijk ligt dus stil. We houden halt op een rommelmarktje. De inwoners hebben hun best gedaan om hun grootste troep uit te stallen in de straten. Maar de echte schat treffen we aan wanneer we ons afval gaan sorteren: aan een kledingcontainer vinden we een zak met allerlei kleurrijke hemden, en in goede staat. Die pakken we mee!
Genieten van de zon doen we in Laizy. Aan de rivier Arroux nemen we even het jaagpad en zetten ons in de berm, bijna met onze voeten in de rivier. We zoeken de buit uit, want die blijkt dan ook nog eens fris gewassen te zijn. Er is een speeltuintje naast het water en twee families hebben zich er ook geïnstalleerd voor het weekend. Inclusief kinderen en kleine caravan. We hebben er geen last van en ze zijn vriendelijk. We kijken hoe de kinderen op opblaasspeelgoed voorbij drijven en steeds terug geroepen worden als ze te ver afdrijven. We houden mee een oogje in het zeil. Voor ons is het water nog net iets te fris maar we dompelen ons toch een paar keer onder om af te koelen.
Echt zwemmen doen we dan weer voorbij Dijon in een enorm charmant dorpje ‘Til-Châtel’. Er is een kanaal dat door het dorp loopt, met een sluis naar een zijtak. Hoewel er een verbod tot zwemmen staat, trekt de doorsnee Fransman zich daar geen fluit van aan. Samen met wat jongeren, kinderen en dappere papa’s gebruiken we de sluis als een heuse wildwater baan. Hier valt het ook weer op dat de plaatselijke pubers heel vriendelijk zijn dan de nozems in Antwerpen, en zich ontfermen over jongere kinderen die ook in de geïmproviseerde glijbaan willen.
Good times dus, daar in Til-Châtel. We zouden zeggen, daar passeren we zeker en vast nog eens. Maar nu ik wil even een filosofische zijsprong maken, of eerder, wat reiswijsheid delen. Een mooie plek is natuurlijk niet enkel een locatie, maar ook een plek in de tijd. We merken vaak dat wanneer we een bepaalde plek geweldig vinden, dat meestal ook gebonden is aan de omstandigheden: het weer, de mensen, hoe wij ons voelen etc. Dat klinkt waarschijnlijk heel logisch, maar toch keren we al eens graag naar bepaalde plekken terug. Dan blijkt het toch niet altijd hetzelfde te zijn als de eerste keer, daarom niet perse slecht – maar als de verwachtingen dan al hoog liggen, loert soms het gevoel van lichte teleurstelling om de hoek. Het beste voorbeeld hiervan, vind ik Roche in Conil de la Frontera. In 2021 stonden we daar bijna een maand aan een stuk, leerden we daar enorm veel mensen kennen (o.a. Kai, Amber en Steffi). En elke keer weer passeren we daar wanneer we in het zuiden van Spanje zijn. Toch zal de vibe van toen nooit meer terugkomen…
Goed, je merkt waarschijnlijk aan het melancholisch gedoe hierboven dat we stilaan aan het eind van de reis gekomen zijn. In Frankrijk houden we nog even halt op een parking vlak naast de Maas – heel mooi maar verder weinig te beleven, we wilden gewoonweg Frankrijk nog niet uit. We houden natuurlijk ook weer halt in Esche-sur-Alzette, voor een bezoekje aan het dierenpark daar. Maar vooraleer we weer in Halle-Zoersel neerstreken, vinden we onverwachts nog twee mooie plekjes in België. De eerste vinden we in de buurt van Neufchâteau, na een bezoekje aan Woon (Laurens zit op dat moment in een oude Opel Kadett richting Mongolië…). Die twee leerden we kennen aan een stoplicht in Hongarije.
De Saint-Hubert luchthaven (ok, zeg maar vliegveld) ligt midden in een bosrijk gebied. Veel animo overdag van (zweef)vliegers. Maar ’s nachts is er geen kat en niemand maakt er blijkbaar een probleem van dat je blijft slapen op de grote parking. Omdat we geen zin hebben om weer de autosnelweg te nemen die we al 100 keer gezien hebben, rijden we de dag erna binnendoor naar de Haspengouw streek. Ik heb daar eens een personeelsuitstapje meegemaakt met een Vespa-toer en ik herinnerde me dat die streek zeer mooi is, met al de boomgaarden. We vinden een plek tussen die boomgaarden, in de gemeente Gutschoven (Heers) – nog nooit van gehoord. Ook overdag was daar veel animo, van Oost-Europese werkkrachten die aan het werk waren in de boomgaarden, maar eveneens, ’s nachts geen kat! Kijk, blijkbaar zijn er in ons landje toch ook nog rustige plekken.
Naast de seizoensarbeiders zien we gelukkig ook nog wat lokale Limburgers. Vriendelijke mensen, zoals algemeen geweten, niemand lijkt het erg te vinden dat we hier staan, ook de patron van de fruittelers niet.
Na deze laatste zonnige halte, is het definitief gedaan met deze etappe. Het mooie is wel dat het nu begin mei is, en ook de lente al goed ingezet is in België. We gaan, zoals we ondertussen weten, nog een mooie zomer in België tegemoet…
Ondertussen hebben we beslist om opnieuw naar Spanje en Portugal te trekken voor de winter. Er waren nog andere kanshebbers: Nog een keer naar Griekenland, of Sardinië ontdekken. Griekenland is, na een nogal brute camperban – althans op papier – opnieuw open voor wildkamperen, al legt een aanpassing van de strenge wet toch nog steeds wat beperkingen op. We vragen ons af in hoeverre dat allemaal gehandhaafd wordt, gezien er buiten de steden in Griekenland amper tot geen politie is. De route daarheen is natuurlijk een flink stuk langer, en we denken dat het fijner had geweest om dan vroeger in het najaar te vertrekken, zodat je dan nog kan genieten van de vele landen die op de weg liggen. Ik denk dan aan Montenegro, Kroatië of zelf Albanië, dat we nog wel eens een kans willen geven. Maar dat is dan voor 2026, wellicht.
Ook voor Sardinië, denken we dat we te laat in het jaar zijn. De ferry erheen is ook lang en niet spotgoedkoop, we willen daar dus wel even blijven. Met temperaturen tot maximum 15 à 16 graden vanaf december tot februari, lijkt he geen bestemming voor ons tijdens de winter. Dus, het wordt – opnieuw – Spanje & Portugal. Deze keer hopen we wel meer tijd te spenderen in het Noorden van Spanje en Portugal, de regio’s die we nog niet door en door kennen ;-).
Leuk leuk om nog eens een verhaaltje van jullie te lezen. Alweer prachtige foto’s en vooral van jullie avontuurlijke poes! En wij komen er ook in voor, in twee zinnetjes. Hoe leuk is dat!! Bij ons beginnen de reiskriebels ook te komen door het lezen van jullie blog. Corsica willen we nog eens naartoe. Het mooiste eiland van alle drie (Corsica, Sardinië, Sicilië). Maar zoals steeds, kan er vanalles veranderen, aangezien we letterlijk met de wind meegaan.
Groetjes,
Woon & Laurens
Fijn om vlak voor jullie terug vertrekken het reisverslag van jullie laatste etappe van de vorige trip te lezen 🫣
As ever super vlot en boeiend geschreven en prachtige foto’ s
Hallo Euronauten,
Een oud verhaal maar toch nog boeiend
Met herspoten van op zoek naar nieuwe avonturen, hopelijk zonder schrammen de herfst door
Groeten uit regio Murcia (ganse week 25°C, rond de middag)