Onze eerste weken in Spanje

Na de wandeling vonden we een mooi plekje vlak aan het water, jammer genoeg mocht je er maar 24u parkeren. We willen ook de lokale regels respecteren en ons gedragen, want het aantal campers is zeker niet afgenomen tegenover 2021 en er zijn er al genoeg die de kantjes ervanaf lopen.

We vertrekken dus en zoeken een klein stukje het binnenland op. In Elche, net voorbij Alicante, vinden we een zeer grote parking waar we rustig staan. Er staan nog enkele busjes en mobilhomes, maar we kunnen ze gelukkig op één hand tellen. Hier blijven we twee nachten staan. Op dag 2 maken we een grote wandeling van 11 km rondom het stuwmeer dat aan de parking grenst. Hoewel deze toer op AllTrails stond, moeten we toch weer het avontuur niet schuwen. We wandelen over smalle viaductjes en kruipen door een tunnel. We moeten ook een stukje over privaat land, waar een grote clementine- en appelsienplantage is. We kunnen een paar clementines van de grond rapen voor we terug op het officiële wandelpad komen. De rest van de tijd is het weer werken geblazen… Maar wel met een mooi uitzicht op de omliggende heuvels.

Next stop is Hacienda Del Alamo, waar Nikki eindelijk haar nieuwe laptop kan knuffelen. Deze plaats is een buitenbeentje en hier zouden we normaal gezien niet (mogen) komen. Het is namelijk een afgesloten golf resort.

We zijn wel al vaker in zo’n keet geweest. Hier kunnen buitenlanders hun (vakantie)huizen kopen als ze graag hun tijd tussen landgenoten doorbrengen. Veel Spanjaarden zal je hier niet tegenkomen, tenzij bij het personeel. Heel het ‘dorp’ is dus omheind en heeft zijn eigen security, de normale politie komt daar niet patrouilleren. Voor ons lijkt het allemaal heel vreemd, het dorpscentrum voelt een beetje aan als Maasmechelen Village. Men doet zijn best om het de look and feel van een Spaans dorp te geven, maar het is er té netjes en in dit seizoen loopt er weinig volk rond, zo leek het toch. Enfin, dat was alleszins onze ervaring, ieder zijn ding, maar ons zal je niet rap in zo’n domein zien settelen. Het was wel een heel gezellige avond met Marc, Inez en hun Belgische buren. De volgende dag deden we een mooie wandeling met hun twee uit de kluiten gewassen honden en maakten we ook nog dankbaar gebruik van hun wasmachine. Rond de middag lieten we Marc alleen uitrusten, die was namelijk van België teruggekomen met een fikse verkoudheid en kon wel een lange siësta gebruiken.

Terug op weg naar de zee hielden we halt aan alweer een bekende spot, vlakbij Mazarrón. Hier stonden we in 2021 een paar dagen tussen échte hippies en een invasie van vliegen, we vermoeden dat het één iets met het ander te maken heeft…

We bleven deze keer wel aan het begin van de strandweg en reden niet over het hachelijke heuveltje dat nu, twee jaar later, in nog slechtere conditie is. Ik had in de commentaren van de plek gelezen dat de politie de plaats ontruimd zou hebben. Ik zag nochtans een bekende hippiebus passeren en besloot om even naar hun vaste plek te wandelen. De plek was inderdaad ontruimd, twee jaar geleden stond er nog een grote truck met wat houten bouwsels rond en die was weg. Maar het is duidelijk dat er ondertussen weer andere ‘settlers’ staan waaronder een mooie grote passagiersbus. Rond valavond kwamen Josi en Lukas daar toevallig ook aan om even te wandelen, ook zij hadden mooie herinneringen aan deze plek, ze besloten echter om verderop een berg op te rijden om daar de nacht door te brengen.

12 november, De dag erna. We volgen Josi en Lukas naar de berg maar parkeerden ons elders: aan een oude zendmast. Er was nog wat oude analoge apparatuur aanwezig en als rasechte nerd en radioamateur was dit natuurlijk super interessant voor mij. Maar er moest ook gewerkt worden en de rest van de dag zaten we buiten aan een tafeltje met een heerlijk briesje dat ons kwam verfrissen.

Rond een uur of drie begon het wel snel af te koelen en we merkten dat de zon vrij rap achter de berg zou verdwijnen. We reden daarom de berg af en zochten een nieuw plekje om nog even van de zon te genieten, dat bleek echter niet mee te vallen want op veel plaatsen stonden borden die het overnachten verboden.

Toch vonden we vlakbij een dorpje, op Playa de Calabardina, een mooi plekje pal op het strand. Helaas wel vlak aan de baan. Aanvankelijk stonden we rustig, maar na het vallen van de avond werden we plots omsingeld door een massa mobilhomes… De volgende dag leerden we dat dit zootje ongeregeld was gekomen van een plek waar ze eigenlijk niet mochten slapen. Toen de politie daarop foto’s van hun nummerplaten begon te trekken zijn ze het maar snel afgebold en hadden zich rondom ons verzameld.

Een beetje pissig om deze invasie, het strand was echt wel groot genoeg, maakten we dat we weg waren en niet veel verder vonden we een topplek op een groot stuk braakliggend terrein tussen de weg en de zee. Er stonden nog zeker een stuk of twintig andere campers maar we vonden in een uithoek toch een plek waar we privacy hadden. Josi en Lukas vervoegden ons de dag erop en we bleven uiteindelijk drie dagen staan op deze plek. Tijdens deze drie dagen was het vooral werken geblazen maar we maakten wel even een avontuurlijke wandeling langs de kliffen naar het dorp en doken een paar keer het water in. Mocht het water iets toegankelijker geweest zijn, dan hadden we de kayak wel bovengehaald, maar dat is voor een volgende keer.

Op het moment van schrijven staan we aan de krater van Hoyazo en zijn we bezig om de ‘plastic zee’ van Almeria over te steken. Daarover volgende keer meer.