Bye 2022 – Meteora

26/12/2022

Na een lange tijd waren we weer solo onderweg. Amber was vertrokken richting Kreta en Kai… tjah waar Kai zat dat weet ik niet meer. In elk geval wilden we heel graag naar Meteora, met zijn wereldberoemde kloosters. Dat betekende dat we een stukje het binnenland in moesten rijden. Om de lange tocht op te splitsen reden we eerst nog langs een meer, een stukje de bergen in. Lake Plastiras is een artificieel stuwmeer dat wordt gebruikt voor irrigatie en het opwekken van elektriciteit. Het idee voor het meer en de dam ontstond in 1925 en in 1960 werd de dam ingehuldigd. Omdat het tussen de bergen ligt, heeft het meer een grillige vorm.

De oevers zijn zeer glooiend en ik ben er zeker van dat het er in de zomer geweldig vertoeven is. Echter, met wat neerslag wordt het al snel een modderig boeltje en het scheelde niet veel of we zaten weer vast in de kleiachtige ondergrond. We maakten dus snel rechtsomkeer en reden met voldoende snelheid het pad weer af, en schoven en gleden Nigel behendig terug op vastere ondergrond. Om het zeker voor het onzekere te nemen reden we naar een van de weinige restaurants rond het meer. Daar vroegen we of we de nacht konden doorbrengen, op de verharde parking. Dat was absoluut geen probleem! We overwogen om uit beleefdheid een tafel te boeken voor die avond en na het bekijken van het zeer schappelijke menu waren we overtuigd.

Feestmaal

We maakten een fikse wandeling langs het meer. Helaas, het winterlandschap maakte de plaats een beetje desolaat met alle dorre takken rond ons heen. We begonnen dan maar aan het aperitief… Een ouder Grieks koppel stopte en gaf ons zelfgebakken koekjes. Een kersttraditie, of zagen we er zo sjofel uit? We trokken dan maar iets deftiger aan en begaven ons wat later naar het restaurant. Reserveren was duidelijk niet nodig… Het was laagseizoen, maar aan de grootte van het restaurant te zien, inclusief terras, moet het hier ’s zomers toch goed draaien, dachten we. We bestelden verschillende hoofdgerechten en bijgerechten en een karaf huiswijn. Het eten was eenvoudig maar zeer smakelijk, zoals we van Griekenland onderhand gewend waren. Achteraf werden we nog getrakteerd op een stukje appelsientaart, een typisch Grieks dessert. Als ik mij goed herinner betaalden we rond de € 35, wat een uitermate goede deal was. Volledig voldaan kropen we ons bed in…

Meteora – Leven op wolken

De dag nadien reden we nog een toeristisch rondje langs het meer. We bolden vervolgens de bergen uit op weg naar een van de beroemste toeristische trekpleisters van Griekenland: Meteora. We overnachtten net buiten de stad aan een verlaten en vervallen aquapark, waar weinig te beleven was, maar we hadden een rustige en ongestoorde nacht, wat het voornaamste was.

Als je je ooit hebt afgevraagd hoe het zou zijn om te leven op een (versteende) wolk, dan moet je echt eens bezoek brengen aan Meteora. Waar monniken en kluizenaars sinds de 14e eeuw hun toevlucht zochten in kloosters gebouwd op gigantische rotsformaties die oprijzen uit het glooiende landschap.

De naam ‘Meteora’ betekent letterlijk ‘zwevend in de lucht’, en geloof me, dat is precies wat we voelden als we daar over de rotsen wandelden. Eens we naar boven reden, vergaapten we ons aan deze immense, ruige rotsen die als pilaren naar de hemel reiken, met daarop de delicate structuren van de kloosters, als gigantische adelaarsnesten. Het deed een belletje rinkelen en ik herinnerde mij een scène uit een oude Bond-film, For Your Eyes Only, dat gefilmd is in het klooster van de Heilige Drievuldigheid.

Los van het Bond-verhaal, een klein beetje geschiedenis: Toen kluizenaars en monniken deze ontoegankelijke rotsen beklommen in de 11e eeuw op zoek naar een plek van vrede en spirituele contemplatie. Eeuw na eeuw hebben zij deze kloosters gebouwd, gehouwen uit de rots zelf en vaak alleen bereikbaar via lange ladders of netten. De monniken leefden in volledige afzondering, hun leven gewijd aan gebed en eenvoudige arbeid. Er was nog een groot voordeel van op deze locatie te bouwen: Aan het eind van de 14e eeuw zaten de bewoners van deze klooster goed beschermd tegen Turkse plunderaars!

Tegenwoordig zijn er nog zes kloosters bewoond, en je kunt ze bezoeken. Elk heeft zijn eigen unieke charme en geschiedenis, maar ze delen allemaal dezelfde adembenemende uitzichten over het omringende landschap. Staande op de rand van zo’n rots, met de wind die door je haar waait en de wereld die onder je uitstrekt, voel je je plots heel klein, en begrijp je ook waarom men al die moeite gedaan heeft om uitgerekend hier kloosters te bouwen.

We waren wel één klein detail vergeten: ook voor de Grieken was het vakantieperiode, tussen Kerst en Nieuwjaar. Ondanks dat we er vroeg aankwamen, liep het al snel vol. We beperkten onze bezoek dus tot het klooster van de Heilige Drievuldigheid. Dit is één van de kleinere kloosters, maar geeft, naar onze mening, wel het mooiste uitzicht op de stad en de andere kloosters.

Hoewel we genoten hebben van dit bezoek, denk ik dat het het beste is om dit te bezoeken in de lente, wanneer er niet te veel volk rondloopt en het landschap helemaal opfleurt. Na dit toeristisch uitje, keerden we terug richting de kust. Aan de foto’s kan je zien dat de temperatuur ook in het Griekse binnenland naar winterse niveaus aan het dalen was. We hoopten aan de kust terug wat meer warmte te vinden en begonnen ons af te vragen of we de reis niet beter in omgekeerde richting gemaakt hadden… Het werd ook tijd om oudjaar te plannen met wat reizende vrienden. We spraken af met Kai, maar ook ons favoriete Belgisch/Moldavisch/Zweeds koppel, Wouter & Iana, waren onze richting aan het uitkomen. Daarover lees je meer in de volgende post!