Op 13 december 2022 was het zover: Na meer dan een maand rond de Peloponnesos te trekken was het tijd om dit prachtige schiereiland te verlaten. Maar eerst maakten we nog een omweg langs een schiereiland van het schiereiland: Methana. Dit aangehecht stukje is ontstaan uit maar liefst 30 verschillende vulkanen. Het is een ruwe maar prachtige plaats, afgewisseld met kleine pittoreske dorpjes. We waagden het erop om met Nigel de slingerende bergwegen te volgen door het woeste landschap.
Methana - echte eilandvibes
Door al die vulkanische activiteit zijn er ook verschillende warmwaterbronnen te vinden op Methana. Deze zijn niet ‘always-on’ zoals we gewend zijn, sommigen staan soms droog, zo lazen we op Park4Night. Onze eerste halte was Methana, het gelijknamige dorpje op Methana. Hier vind je een warmwaterbron die deels in de zee overloopt. Dit maakt dat de temperatuur in het ‘bad’, bestaande uit rotsen en metselwerk, constant schommelt. De ene moment heet, de andere moment krijg je een golf koud zeewater over je rug.
Jammer genoeg was dit niet echt een uitnodigende plek om te blijven staan. Na een kort bad reden we dus verder het schiereiland op, op zoek naar een slaapplek. Dat viel niet zo goed mee, aangezien er naast de slingerende wegen weinig plekjes waren die geschikt waren om Nigel op te rijden.
Uiteindelijk hielden we halt aan de laatste vulkaan die uitbarstte op Methana, in 230 voor Christus, bij het dorpje Kameni Chora. Daar kan je de vulkaan beklimmen en uiteraard gingen we op zoek naar de krater. Na een pittige klim van zo’n halfuur liep de wandeling dood op een verticaal stuk rots met klimbevestigingen en een geschildere pijl naar boven en “Volcano” geschreven. Ja jammer dan, maar daar hield het op voor ons. Of toch niet? We begonnen op eigen houtje over de rotsen, zeg maar rotsblokken, te klauteren op zoek naar een hoger gelegen punt. Het was zeker niet makkelijk, maar we vonden een punt met uitzicht. Ik liet van daar de drone op in de hoop zo de eigenlijke krater te kunnen identificeren. Die vond ik evenwel niet, maar het leverde wel leuke beelden op…
Terug beneden lazen we op de borden dat er helemaal geen krater is, de lava liep gewoon de zee is, zoals je beter kan zien op satellietbeelden. Nigel stond vlak naast de weg, waar echt niemand, maar dan ook niemand, passeerde, dus we besloten om daar gewoon de nacht door te brengen. Ik denk dat er gedurende de hele avond en nacht één wagen passeerde. Een vreemd gevoel van desolaatheid dat we in het dichtbevolkte West-Europa niet meer gewoon zijn overviel me, samen met het idee dat we daar volledig op onszelf aangewezen waren. De laatste keer dat ik dit gevoel had was in Albanië, op onze eerst halte op het strand. We hadden een rustige nacht en vertrokken de volgende ochtend langs de westelijke kant van het schiereiland.
Korinthe - en zijn miskleun van een kanaal...
Na een kort bezoek aan de stad Korinthe, waar we ook pasfoto’s lieten maken voor Nikki’s tijdelijk paspoort, hielden we halt aan het kanaal van Korinthe. Indrukwekkend om te zien, maar de geschiedenis achter dit fenomeen is op zijn minst fascinerend te noemen:
Geloof het of niet, het idee om een kanaal te graven door het smalste deel van Peloponnesos om zo de Golf van Korinthe met de Egeïsche Zee te verbinden, en zo een lange rondvaart rond Peloponnesos te vermijden, is niet nieuw. Het werd zelfs al voorgesteld in de 7e eeuw voor Christus door Periander, de tiran van Korinthe. Maar, zonder de moderne technologie was het niet echt haalbaar, en Periander moest zich tevreden stellen met een alternatief, een soort ‘over land sleesysteem’ voor schepen, ook wel bekend als de Diolkos. Zo konden schepen en hun vracht toch van de ene kant naar de andere komen, zonder dat ze om de hele Peloponnesos heen moesten varen.
Het idee van een kanaal bleef echter voortleven. Zelfs Julius Caesar en keizer Nero hadden plannen om het te graven. Nero ging zelfs zo ver dat hij de eerste spade in de grond stak met een gouden schop. Maar ja, het liep anders af voor Nero en het kanaal werd op de lange baan geschoven.
Pas eeuwen later, in het iets recentere 1881 begon de moderne poging om het kanaal te graven, met behulp van dynamiet en stoommachines. Maar het was geen gemakkelijke klus. Na 11 jaar graven, verschillende financiële problemen en veel bloed, zweet en tranen, werd het Kanaal van Korinthe uiteindelijk in 1893 geopend. Daarmee is het verhaal echter niet afgelopen.
Hoewel het Kanaal van Korinthe oorspronkelijk bedoeld was om de zeereis rond de Peloponnesos te verkorten en zo de scheepvaart veiliger en efficiënter te maken, heeft het nooit echt het economische succes gehad waarop werd gehoopt. Het kanaal is namelijk nogal smal en ondiep, wat betekent dat grotere, moderne schepen er gewoonweg niet doorheen kunnen. Ook zorgen de getijden voor sterke stromingen, waardoor het niet makkelijk is om kleinere schepen veilig door het kanaal te loodsen. Dus ondanks al dat harde werk en de hoge kosten om het te bouwen, bleek het Kanaal van Korinthe al snel achterhaald te zijn door de steeds groter wordende omvang van de zeeschepen.
Het kanaal heeft zichzelf gelukkig kunnen transformeren tot een belangrijke toeristische attractie. Talloze toeristen en kleinere recreatieve schepen varen door het kanaal om te genieten van het spectaculaire uitzicht op de steile, door mensenhanden gemaakte kliffen. Voor wie er het lef voor heeft, is er ook een mogelijkheid om van een brug te bungeejumpen, zeker niet voor ons weggelegd…
Ondanks dat het Kanaal van Korinthe niet de revolutionaire impact op de scheepvaart heeft gehad waarop werd gehoopt, is het nog steeds een must-see voor elke reiziger die de Peloponnesos bezoekt. Het bewijst maar weer dat soms, zelfs als dingen niet volgens plan verlopen, er nog steeds iets moois en waardevols uit kan ontstaan.
Tegenwoordig, als je erover vaart (of eroverheen rijdt), is het moeilijk voor te stellen hoeveel moeite het heeft gekost om deze 6,3 kilometer lange en 21,4 meter brede strook water te creëren. Het is zeker een indrukwekkende prestatie en een belangrijk stukje geschiedenis dat de wateren van Griekenland met elkaar verbindt. Technisch gezien zou je ook kunnen stellen dat de Peloponnese door dit kanaal een eiland is geworden.
Hiermee sluiten we het hoofdstuk Peloponnesos af. Na meer dan een maand genoten te hebben van de groene landschappen, de heerlijke stranden en de geweldige vibe. We kunnen dit stukje Griekenland warm aanbevelen aan iedereen die van ‘laid-back’ reizen en natuur houdt. Noodgedwongen zetten we hierna koers richting de Belgische ambassade in Athene. Zoals de trouwe lezer onderhand wel weet zijn wij koele minnaars van grote steden, maar we gaan er natuurlijk proberen het beste van te maken… Tot de volgende keer!
Once again…..great writing and stunning stories !!! 👍