Sorry aan de taalpuristen, maar in het Nederlands klinkt die titel toch niet zo… Maar goed, het is er niet minder waar door: we gaan nog even verder over Peloponnese. Het leek me een goed idee om even te schetsen waar we allemaal gezeten hebben. Want het is moeilijk voor te stellen als je er nog nooit geweest bent. Vandaar nam ik even een screenshot van onze Polarsteps…
Polylimnio watervallen
We lieten de eerste westelijke ‘vinger’ van het schiereiland in ons geval rechts liggen ten voordele van de Polylimnio watervallen. Buiten ons uitje naar de gorge in Glyki waren we eigenlijk tot hiertoe altijd aan de kust gebleven. Het was heel even tijd voor wat anders…
Je moet een kwartiertje wandelen naar deze watervallen vanaf de parking. Daarna is het behendig en/of voorzichtig over de rotsen klauteren om tot bij de mooiste stukjes te komen. Ondertussen zijn we half november en is het water ook gewoon ijskoud, maar ik geloof best dat dit plekje in de zomer een klein besloten paradijs op aarde is. Al vrees ik dat menig toerist zijn weg hiernaar ook zal vinden…
Desalniettemin levert dit spektakel prachtige beelden op in combinatie met de aanwezige herfstkleuren.
De middenvinger van de Peloponnesos
Na het weerklinken van enkele onheilspellende donderslagen en de komst van grijze wolken die tussen de bergen inzakten, keerden we snel terug naar Nigel. Verrassend genoeg bleef de wolkbreuk uit en zetten we onze tocht verder. We sneden door een stukje binnenland de kust af richting Kalamata. Daar spendeerden we de rest van de dag en nacht op een kaarsrecht stuk kustlijn. Mooi weer maar verder was daar niets bijzonders, buiten een paar nozems die in het midden van de nacht wat Duitse campers kwamen terroriseren met luide muziek wat verderop…
Na een stop van twee nachten in Oitylos, waar we parkeerden op een pier in een mooie baai en uit eten gingen in een visrestaurant, arriveerden we helemaal onderaan de middelste vinger van Peloponnese, dat is tevens het meest zuidelijk punt van het Griekse vasteland, eilanden dus niet meegerekend. Deze regio of schiereiland van een schiereiland heet ‘Mani’. Vlak voor dat uiterste punt kom je ook het dorpje Vathia tegen…
Bijna vergeten, maar voor we in Vathia aankwamen zagen we vanuit de bus een opmerkelijk kaal schiereiland. Dit trok zodanig onze aandacht dat we er naar toe reden en het verkenden…
Na bovenstaand intermezzo kwamen we aan in Vathia. Een oud dorpje waar amper nog iemand woont. Om te één of andere Griekse reden is er wel een verlaten basketbalveld, waarvan de betonplaat half afgebrokkeld op de bergwand ligt, dat uitkijkt over het dorp. Voor ons een ideale parkeerplaats… En nu even opletten voor de geschiedenisles!
Vathia is beroemd om zijn karakteristieke torenhuizen, gebouwd van lokaal gesteente, die de heuveltop domineren waarop het dorp is gevestigd. Deze torenhuizen, daterend uit de 18e en 19e eeuw, zijn unieke voorbeelden van de Maniotische architectuur, die ontstond tijdens de periode van voortdurende vijandelijkheden en bloedvetes in de regio. De Ottomanen en Egyptenaren probeerden samen de Mani-regio te heroveren. Dit was het antwoord op de opstand in de regio – en heel Griekenland – tegen de Ottomaanse bezetter. Deze opstand was aanvankelijk succesvol, maar door onderlinge ruzies tussen dorpen en families kon de bezetter een tegenoffensief inzetten. Uiteindelijk heeft de Ottomaans-Egyptische alliantie het onderspit moeten delven.
De geschiedenis van Vathia is dus doordrenkt van de strijd voor onafhankelijkheid en de unieke cultuur van de Mani-regio. Hoewel het dorp nu grotendeels verlaten is, zijn de stenen torenhuizen bewaard gebleven, en sommige zijn gerestaureerd om bezoekers een glimp te geven van het traditionele Maniotische leven. Deze huizen werden gebouwd als miniatuurforten, met weinig ramen en hoge muren om de bewoners te beschermen tegen aanvallen.
Het uitzicht vanaf Vathia is niets minder dan spectaculair. Door de ligging op een heuveltop biedt het dorp panoramische uitzichten over de diepblauwe Middellandse Zee, de omliggende bergen en de ruige Maniotische landschap. De combinatie van de cultuur, de mix van vervallen en gerestaureerde huizen en het fantastische uitzicht maakt dat dit kleine dorpje een vaste stop is voor toeristische tours en geeft het een groen kadertje op de Michelin-kaart. Wil je trouwens meer zien van Vathia? Ik heb meer gefilmd dan foto’s genomen.
We konden nog een stukje zuidelijker rijden, en nog een laatste stukje wandelen naar een vuurtoren en het werkelijke zuidelijkste punt van Griekenland bereiken. Ook hier troffen we weer oude ruïnes aan, met een nog vrij intacte mozaïek. Om af te sluiten enkel foto’s van deze wandeling:
In de volgende post gaan we op bezoek in Sparta, bakermat van koning Leonidas, bekend van de film 300. Helaas sloeg daar het noodlot toe, na anderhalf jaar zorgeloos reizen…
WAW!!!!!
Er is een schrijvers talent aan jou verloren gegaan !
Btw, merci voor de geschiedenisles !
Merci! Leuk om te lezen