Na ons bezoek aan Meteora was het plan als volgt: Terug naar de kust en de kustlijn volgen, om zoveel mogelijk kans op goed weer te hebben, aldus het ‘plan’. Tevens kwamen onze Zweedse vrienden, Wouter en Iana, ons vanuit Turkije tegemoet. Ook Kai was weer in de buurt. Zoals we vaak doen, scoutten we Google Maps en Park4Night af en scrollden langs de kaarsrechte kustlijn. De redelijk eentonige lange kiezelstranden die we op de satellietbeelden zagen stonden haaks op wat we gewoon waren van het westen van Griekenland en de Peloponnesos. We zochten een plek in een verlaten vakantiedorp, waar we afspraken met Kai. Maar om heel eerlijk te zijn was het een vrij somber stukje strand. Meer afval, verlaten stranden, campings en restaurants. Een beetje de vibe die we in het noorden van Albanië oppikten. Maar, met het idee dat we zélf wel de sfeer zouden maken, bleven we er staan…
Totdat Wouter via WhatsApp ons contacteerde en vertelde dat ze een mooi plekje hadden gevonden, een beetje landinwaarts. Dat betekende ook dat het daar iets frisser was dan vlak aan de kust, maar we zouden wel een kampvuur maken, in Zweden is dat de nationale sport…
Wie zijn Wouter en Iana? Ik studeerde samen met Wouter aan de Karel de Grote Hogeschool op de Groenplaats in Antwerpen. Hoewel we eigenlijk nooit veel met elkaar gepraat hebben toen, geraakten we terug in contact via Facebook toen ik mijn eigen Lifepo4 batterij aan het bouwen was voor Nigel. Wouter gaf mij een goed adres om de cellen te bestellen, en zo bleven we aan de praat. Wouter deed zijn stage in 2009 in Zweden, terwijl ik die van mij gelijktijdig in Portugal deed. Na zijn studies leerde Wouter Iana kennen in België, zij is oorspronkelijk van Moldavië afkomsting. Samen besloten ze naar Zweden te emigreren. En sinds enkele jaren leven ze ook grote delen van het jaar in hun mobilhome. We kwamen elkaar terug tegen in het echt tijdens het najaar van 2021, in Spanje. Je vindt ze op Instagram, Facebook en Youtube onder ‘RVAdventureKey‘ .
Aangezien ons plekje aan de kust dus niet zo geweldig sfeervol was, reden we naar Wouter en Iana. En ze hadden gelijk, op een prachtige picknickplek met een riviertje hadden ze hun camper geïnstalleerd. We besloten onmiddellijk dat dit de koude nachten wel waard was en bleven staan. Enkel de 4G ontvangst was een beetje moeilijk, zeker zonder externe antenne. Gelukkig hebben wij die wel en konden we tenminste enkele berichten uitwisselen met het thuisfront en de vrienden op Instagram, zonder telkens de heuvel op te lopen. Echt internet missen deden we niet, want we hadden goed gezelschap en het was een mooi gebied om in te wandelen. En écht een helemaal ander landschap dan wat we tot hiertoe gezien hadden.
We verkenden het omliggende landschap. We zaten op een glooiend plateau dat de kust met de bergen verbond: Niet veel verder was de ‘Troon van Zeus’, de befaamde Olympusberg. We ontdekten een oud kerkje, veel verlaten stenen huizen en hutten, waar vermoedelijk ook landbouwers en veehouders woonden, nog niet zo heel lang geleden. Onderweg: veel schapen, geiten en koeien met bijhorende lieve, maar wakende typisch witte herdershonden. Gelukkig lieten deze laatsten Moya met rust en beperkten zich enkel tot hun taak: ons blaffend weg houden van het vee. Moya was nog niet zo lang geleden aangevallen door grote witte honden, en die vond dit dus iets minder geestig…
Samen sprokkelden we hout voor Oudjaar rond de rivier: gelukkig kuist de groendienst hier hun snoeiafval niet op. En verder maakten we enkele grote wandelingen en hielden gezellige avondjes in de grote mobilhome van Wouter en Iana. Jammer genoeg wilde de verwarming van Kai’s mobilhome niet meer starten. Ik probeerde er nog enkele uren naar te kijken, maar zonder juiste wisselstukken konden we weinig doen. Kai besliste dan maar op 31 december om even naar Turkije te cruisen, waar het warmer was. Hij was het beu om constant kou te lijden in z’n camper. Maar een andere reden was ook dat Kai een Brits paspoort heeft en maar 180 dagen in de Schengen zone mag blijven. Vrij belachelijk aangezien hij een vaste verblijfplaats én werk heeft in Frankrijk, maar goed. Bij aankomst in Griekenland vanuit Albanië werd zijn paspoort afgestempeld dus hij riskeerde wel degelijk een boete als hij nog lang in een Schengenland, buiten Frankrijk, verbleef. Jammer maar helaas, Kai vertrok naar warmere oorden, buiten Schengen en kon Nieuwjaar niet met ons meevieren.
Maar niet getreurd, Wouter en Iana gingen nergens heen, en ook Leonie en Alex waren in de buurt. We leerden deze toffe Duitsers (met Grieke invloeden) kennen op Elea Beach een tijdje terug. Alex hielp ons nog niet zo lang geleden met het vinden van een hersteller voor ons gebroken raam. We startten het kampvuur en begonnen aan onze oudjaarsavond. Na de komst van de sterren kwamen ook Leonie en Alex aan. Het werd een eenvoudige, maar gezellige avond.
Op 2 januari geraakte onze proviand stilaan op en ontdekten we ook dat alle supermarkten op 2 januari hun inventaris opmaken. Gelukkig hadden we wel wat eten in reserve en spendeerden we nog een nachtje verderop, letterlijk tussen de schapen. We werden uitgenodigd in een klein dorpje verderop bij de kust, waar de ouders van Alex een huisje hebben, en waar Alex en Leonie enkele dagen ontsnapten aan vanlife. We namen dus helaas al afscheid van Wouter en Iana, die de andere richting, naar Peloponnesos, opgingen. Maar eerst gingen we een fikse wandeling maken richting de top van de Olympusberg. We reden een heel stuk de bergen in tot aan een parking. De weg zelf was gelukkig niet besneeuwd maar op de parking lag toch een flink pak ijzel.
Uiteraard hadden we niet de uitrustig of de conditie om de klim helemaal te maken in de winter. Ook valt er weinig te beleven aan de bivakhutten tijdens de winter. Toch klommen we een stevig stukje omhoog tussen de bomen waar we genoten van de uitzichten. De eerste hut bevindt zich op 3 – 4 uur wandelen, maar na een dikke twee uur hielden wij het voor bekeken en keerden terug toen de zon achter de bergen verdween.
Na onze wandeling en de plaatselijke straathond gevoederd te hebben daalden we terug af naar het warmere dorpje Litochoro dat nog geheel in kerstsfeer gehuld was. We hadden best honger en zochten naar een snelle en goedkope warme hap. We scoorden typisch Grieks fastfood: Shoarma, een keer iets anders dan Souflaki (al stond dat ook op het menu). We lieten ons overtuigen om varkens-shoarma te nemen, want dat werd door de vader van de uitbater nog elke dag vers gemaakt met lokaal vlees.
Jullie denken misschien spontaan aan een Turkse kebabzaak maar zo verwonderlijk is het niet dat de Griekse en Turkse keuken wel wat mosterd bij elkaar gaan halen zijn, voor wie zijn geschiedenis kent. De eigenaar was welbespraakt in het Engels en we sloegen een praatje. Dankzij hem leerden we dat er naast Tsatsiki nog wel andere sauzen gemaakt worden in de Griekse cultuur: Tirokafteri, een pittige saus op basis van Feta en pepers. We waren zo aangenaam verrast door de warme ontvangst en het uitstekende eten dat we hier een linkje achterlaten met het adres, moest je ooit in de buurt zijn.
We gingen tenslotte op bezoek bij Alex en Leonie, waar we dankbaar gebruik maakten van een warme douche, een wasmachine en een echte porseleinen pony. Als afsluiter gingen we nog maar eens eten. Waarom niet, als je de adresjes weet te vinden kan je bijna niet zelf koken voor de prijs.
Met de feestdagen achter de rug, was het weer tijd om verder te trekken met ons tweetjes (welja, vijfjes). Die enkele dagen in het comfort van een huis, met koudere temperaturen elke dag, deden ons twijfelen om ergens een knus plekje te huren…
weer een topper!!!!!